Niniejsza książka analizuje komedie sytuacyjne (sitcomy), gatunek powtarzający się w ramówkach telewizyjnych od początków branży. Analiza ta, przeprowadzona w świetle teoretycznych sformułowań dotyczących enuncjacji audiowizualnej, ma na celu wskazanie na pojawienie się tematu enuncjacji w komediowych narracjach serialowych. Ponadto, porównując programy tego gatunku zrealizowane przy użyciu różnych metod produkcji (pojedyncza kamera i wiele kamer), porównuje się również różne podmioty enuncjacji, które pojawiają się w obu sytuacjach, wskazując na różnice w sposobach działania takich podmiotów i na to, jak rozwija się to w określonych aspektach estetycznych. Przechodząc do działania podmiotu enuncjacji w sitcomach jednokamerowych, badania docierają do centralnego przedmiotu niniejszej refleksji: pierwszych trzech sezonów sitcomu jednokamerowego Arrested Development (2003-2006). W tym przypadku podmiot enuncjacji wykracza poza rolę pośrednika między diegezą a widzem i ingeruje w to, co opowiada, sam stając się producentem komedii. W tym sensie analiza ma na celu wyjaśnienie mechanizmów działania, za pomocą których podmiot wytwarza komiczność w sposobie, w jaki wypowiada wydarzenia narracyjne.
