Masada 66-73 n.e. - Bernard Nowaczyk

Wszyscy powstańcy postanowili jednomyślnie, że jedynym wyjściem jest śmierć samobójcza i to taka, o której wszyscy Żydzi będą długo pamiętać (prawdopodobnie gdyby nie dzieło Józefa Flawiusza, pamięć ta byłaby jednak krótka, niepełna, zniekształcona i mimo wszystko mogłaby nie dotrwać do naszych czasów). Natychmiast przystąpili do realizacji tego planu. Każdy z bojowników udał się do miejsca przebywania rodziny i tam, chociaż w sercach wszystkie żywe były uczucia dla osób i ukochanych, zwyciężył głos rozumu, który im mówił, że powzięli najlepsze postanowienie co do losu swoich najdroższych. Masada ruiny starożytnej twierdzy żydowskiej w Izraelu, w Okręgu Południowym, na północny-wschód od miejscowości Arad, która znajdowała się na górze wznoszącej się ponad 400 m nad poziomem Morza Martwego w pobliżu jego zachodniego brzegu. Pierwsze umocnienia pochodzą z II w. p.n.e.; rozbudowane i ufortyfikowane w latach 37-31 p.n.e. Przez Heroda Wielkiego, po jego śmierci obsadzone przez garnizon rzymski. W 66 r. n.e. w czasie wojny żydowskiej Masadę zajęli zeloci. W 73 r. n.e. Masada była jednym z trzech ostatnich punktów oporu przeciw Rzymianom. Oblężenia twierdzy podjął się Flawiusz Silwa. Na czele broniących się zelotów stał Eleazar ben Jair.