Warszawa to mój Nowy Jork - Julia Szczepaniak

Ta książka jest jak wieczorny spacer po mieście, kiedy za głośno w głowie, a za cicho wokół. Warszawa to mój Nowy Jork to debiut, który nie sili się na fajerwerki – zamiast tego daje emocjonalną szczerość, która potrafi uderzyć mocniej niż najbardziej efektowna fabuła. I może właśnie w tym tkwi największa siła tej książki: w umiejętności pokazania, jak bardzo można czuć się samotnym w miejscu, gdzie życie huczy na każdej ulicy. Narracja jest delikatna, ale nie mdła. Julia Szczepaniak pisze w sposób wyczulony na detale emocjonalne – melancholijnie, momentami brutalnie szczerze, zawsze z jakąś drzazgą pod paznokciem. Bez dramatyzowania. Bez morałów. Po prostu jako część życia, która boli, ale musi się wydarzyć. To książka o miejskiej samotności, o nieznośnej konieczności bycia „jakimś”, o szukaniu sensu w miejscach, które z zewnątrz wyglądają na pełne, a w środku – zieją pustką. Warszawa staje się tu Nowym Jorkiem nie dlatego, że błyszczy jak Times Square, ale dlatego, że w każdej dużej metropolii można poczuć się tak samo zgubionym. Nie jest to lektura lekka, ale jeśli ktoś szuka książki, która mówi „znam ten stan, ja też tak miałam”, to Julia Szczepaniak podaje rękę. I nie oszukuje, że wszystko będzie dobrze, ale pokazuje, że z każdą stroną można iść dalej.