Kat polskich dzieci. Opowieść o Eugenii Pol - Błażej Torański

Jestem pod ogromnym wrażeniem „Kata polskich dzieci”. Błażej Torański oferuje czytelnikowi dobrze skonstruowaną książkę na pograniczu thrillera sądowego i reportażu biograficznego. Dużą zaletą omawianej publikacji jest mocne oparcie jej na materiale źródłowym. Książka jest pozycją godną polecenia, ukazującą upadek człowieka w trudnych, wojennych realiach, a także skomplikowaną, powojenną rzeczywistość PRL, w której niewydolny aparat państwa nie potrafił skutecznie rozliczyć zbrodni z okresu okupacji.

Błażej Torański stworzył dzieło nie tylko historyczne, ale i psychologiczne. Przez dokładną analizę dokumentów i świadectw, autor przedstawia czytelnikowi złożony obraz człowieka, który staje się oprawcą. Fascynujące jest, jak Autor nie ogranicza się do opisu zbrodni, ale bada także powojenne życie Pol i jej ostateczny upadek. Szczególnie wstrząsający jest rozdział zawierający wywiad z Pol po odbyciu kary, oferujący głęboki wgląd w jej psychikę. Jednak podczas lektury zastanawiamy się również, czy kobieta, która stała się potworem, sama również nie padła ofiarą wojny? Co ciekawe książka, o tak trudnej i brutalnej tematyce napisana została przystępnym językiem i jest bardzo lekka w odbiorze. Taki kontrast naprawdę przeraża, ale i sprawia, że treść wciąga, jakby nie była reportażem, a thrillerem wojennym. Błażej Torański z niezwykłą dbałością o detale i szacunkiem dla historycznej prawdy odtwarza losy Eugenii Pol, oferując czytelnikom rzetelny i wnikliwy obraz jej życia. „Kat polskich dzieci” to bez wątpienia ważne dzieło, które zasługuje na uwagę zarówno ze względu na swoją tematykę, jak i warsztat literacki. Jest nie tylko świadectwem brutalności jednostki, ale również przestrogą przed zakłamaniem historii i zapomnieniem. Zmusza do refleksji nad naturą zła i konsekwencjami wojny. „Kat polskich dzieci” to również przypomnienie, że historia nie jest tylko zbiorem suchych faktów, ale żywą, często bolesną cząstką pamięci. Podsumowując, „Kat polskich dzieci” jest nie tylko doskonale napisanym reportażem historycznym, ale i ważną lekcją o ludzkiej naturze i konsekwencjach wojny.

Prawda zawsze kiedyś wyjdzie na jaw, nawet po latach. Krzywdy wyrządzone ludziom muszą ujrzeć światło dzienne. Dzięki Wydawnictwu @proszynski_wydawnictwo  oraz publicyście Błażejowi Torańskiemu mogłam przeczytać książkę ,,Kat polskich dzieci.Opowieść o Eugenii Pol", która jest  pierwszą biografią zbrodniarki wojennej z obozu dla dzieci, która w PRL-u pracowała w żłobku. W Polsce przez trzy lata funkcjonował niemiecki obóz izolacyjny dla dzieci zarządzany przez Heinricha Himmlera, który był komisarzem III Rzeszy do sprawy umacniania niemieckości. W obozie zamykano dzieci w wieku od ósmego do szesnastego roku życia, ale trafiały czasami również młodsze dzieci, a nawet niemowlęta. Polskie dzieci w tym wieku według zbrodniarzy hitlerowskich uważane były za osoby skłonne do przestępstw. A każdy drobny powód był dobry, aby je pojmać. Polskie dzieci nie miały prawa przebywać na wolności. W obozie pracowała Eugenia Pol, Polka, która przyjęła narodowość niemiecką. Była to kobieta bez krzty współczucia i serca. Sadystka, która miała niejedną śmierć dziecka na sumieniu. Znęcała się nad dziećmi psychicznie i fizycznie. Każdy pretekst był dobry, aby skatować. Wiele dzieci umierało z głodu, z wycieńczenia, w wyniku chorób czy pobicia. Kary, jakie stosowała Pol, były nie do pomyślenia; okrutne i bezlitosne. Książka stworzona jest z zeznań z procesu Eugenii Pol dawnych osadzonych w obozie  oraz z archiwalnych dokumentów. Książka opisuje brutalne sceny, czerpanie satysfakcji i radości z bólu młodego człowieka, z jego śmierci. Dowodzi, że ten obóz nie był obozem wypoczynkowym, poprawczym tylko koncentracyjnym. Opisuje życie Eugenii Pol po wojnie, to, że tej kobiecie bez sumienia jakimś cudem wszystkie zbrodnie uszły na sucho aż do końca lat 70. Wiele kwestii jest niewyjaśnionych, niektórzy świadczyli za Pol. Wszystko, co przeczytacie w tej pozycji, będzie dla Was szokiem. Tyle lat po wojnie, a okazuje się, że wiele jeszcze nie wiemy. Jak dużo dusz ludzkich pragnie, aby cała prawda ujrzała światło dzienne. Takie książki są potrzebne. Temat ciężki, lecz warty przeczytania.