Dary losu - Hanna Szczepanowska

LOS – czym on właściwie jest? Czy jakąś nadprzyrodzoną siłą wpływającą na dzieje świata, czy doświadczenia jednostki? Na pewno nie jest tylko szczęśliwym bądź tylko nieszczęśliwym trafem. Nie sposób go uprzedzić, przeciwstawić mu się, bo i tak złapie nas za nogi i zaprowadzi na wybraną gdzieś tam w górze ścieżkę. Pisarze często tworząc swe dzieła dysputowali na temat losu, powołując do życia bohaterów połączonych z daną epoką, okresem dziejów, wydarzeniem, aby pokazać ich wpływ na psychikę, charakter, życiorys oraz konsekwencje ich postępowania podczas doczesnej wędrówki na kolejne pokolenia. Hanna Szczepanowska w swej debiutanckiej powieści pt,: ”Dary losu” ukazuje jego wielowymiarowość, dzieląc opowieść na dwie części. Pierwsza osadzona w 1935 roku opowiada o córce warszawskiego okulisty – Kornelii Makowskiej i jej dwóch przyjaciółkach, które wyjeżdżają na wakacje do dworku ciotki, do Warki nad Pilicą. Lato mija im na zabawach, poznawaniu nowych ludzi i wycieczkach. Jednak pewnego dnia dochodzi do przestępstwa, co odmienia losy młodych ludzi. Historia ta, napisana bogatym językiem, mieni się zapachami potraw, licznymi opisami ilustruje urok, nieodparty, ulotny klimat dawnej Warki. Niespiesznie rozwijająca się akcja, pobudza napięcie i oczekiwanie na to, co ma się wydarzyć. Autorka obrazuje postawy, wartości i świat zainteresowań ówczesnych młodych ludzi i pokolenia ich rodziców. Nawiązuje także do samobójstwa i gwałtu, które w okresie międzywojennym równały się społecznemu potępieniu. Zgwałcone kobiety stawały się ofiarami plotek, pomówień i żarcików. Traciły szanse na zamążpójście i jakąkolwiek pozycję towarzyską. Nawet na ulicach wytykano je palcami. Jedni patrzyli na nie z wyższością i politowaniem. Inni rzucali niedwuznaczne uwagi. Gwałt był sprawą prokuratury tylko, jeśli kobieta sobie tego życzyła. A jeśli sobie życzyła… to najwidoczniej sama chciała, by na lewo i prawo rozprawiano o jej „miłosnych perypetiach”. Sprawcy pozostawali zatem bezkarni. To straszne, ale reguła ta obowiązywała w Polsce aż do roku 2014. Druga część przenosi nas w czasie do roku 2012. Kornelia umiera. Jej córka Bianka Muszyńska - Domarat wraz ze swoją córką Klementyną Domarat, później Cotino – Maroni oraz wnuczką Matyldą Cotino – Maroni po kilkunastu dniach od pogrzebu nestorki rodu dowiadują się, iż odziedziczyły pałacyk w Michałowie. Kobiety postanawiają poznać swoje korzenie, dowiedzieć się kim jest tajemniczy ofiarodawca i odnowić pałacyk. W jaki sposób Pani Hanna połączyła obie historie, musicie odkryć sami. Nie zdradzę wam, która z nich bardziej przypadła mnie do gustu. Niewątpliwie mam poczucie, iż współczesna jest bardziej filozoficzna. Zaznaczyłam w niej mnóstwo cytatów dotyczących historii, patriotyzmu, samorealizacji, wierzeń, wielokulturowości, relacji międzyludzkich, życia. W ogólnym podsumowaniu “Dary losu” to ponad sześćset stronnicowa powieść, pozwalająca delektować się językiem, zabierająca czytelnika do świata wyreżyserowanego przez los. Opowieść o przyjaźni, ludzkiej samotności, potrzebie miłości, poszukiwaniu samego siebie, wyborach, które bohaterowie są zmuszeni podejmować, choć kierują ich życie w nieoczekiwaną stronę. "… - I dlatego zbrodnią wobec siebie jest podtrzymywanie wszelkich fikcji, zmuszanie się do życia zgodnie z przyjętymi obyczajami albo cudzym widzimisię, niby dla dobra czyjegoś czy nawet wspólnego...” Ta powieść niesie więc przesłanie, abyśmy żyli na własnych zasadach, z godnością przyjmując niespodziewane dary losu. Dziękuję Pani Hannie za chęć poznania mojej opinii o swoim dziele, więc i za jej egzemplarz z dedykacją. Gdyby nie to, nie zainteresowałabym się nią, ponieważ takie “sielskie” okładki nie przyciągają mojej uwagi. Życzę Pani inspiracji do pisania kolejnych, tak wielowymiarowych powieści, pozwalających na kilka wieczorów oderwać się od codzienności.

Przepiękna opowieść o kobietach na przestrzeni kilku pokoleń. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Hanny Szczepanowskiej. Autorka zabrała mnie w niezwykłą podróż. Przeniosła mnie do roku 1935 oraz 2012. Mogłam z bliska przyjrzeć się losom Korneli Muszyńskiej – córki Ludwika warszawskiego okulisty oraz Klementyny – wnuczki pierwszej bohaterki. Kornelia zakochała się poruczniku Maurycym. Czy chłopak odwzajemni to uczucie? Kto jeszcze będzie zabiegał o serce pięknej dziewczyny? Czy będzie miała szczęśliwe życie? Szybko straciła mamę i tatę. Dlaczego? Co się z nimi stało? Musiała uciekać z klasztoru. Dlaczego? Na te pytania odpowiedzi znajdziecie w tej książce. Los nie zawsze był dla niej łaskawy. Poznajemy także trzy kobiety jej życia: córkę Biankę Muszyńską-Domarat, wnuczkę Klementynę Cotino-Maroni oraz prawnuczkę Matyldę Cotino-Maroni. Obie młodsze kobiety od 14 lat mieszkają w Warszawie. Bianka oraz nestorka rodu mieszkają we włoskim Sorrento. Bianka prowadzi tam pensjonat „Villa Flora”. 5 maja nastąpiło straszne wydarzenie – zmarła nestorka rodu Kornelia. Na pogrzeb przyjechały wnuczka i prawnuczka oraz mnóstwo innych ludzi. Kornelia była znakomitą i niesamowitą lekarką, która pomagała każdemu kto tylko potrzebował jej pomocy i o nią poprosił. Była wyjątkową osobą. Trzy kobiety: Bianka, Klementyna i Matylda szukały testamentu babci. Czego się z niego dowiedziały? Czy tak naprawdę znały nestorkę rodu? Bianka prawie nic nie wiedziała o swojej mamie – o jej młodzieńczym życiu. Dlaczego? Czemu nie interesowała się jej życiem? Teraz sobie pluje w brodę. Dlaczego jej mama uciekła z Polski do Brazylii, a potem razem z Bianką przeniosły się do Włoch? Pytanie pozostanie otwarte. Część odpowiedzi na nie znajdziecie czytając „Dary losu”. Wszystkie trzy panie pojadą do Polski i będą odkrywały swoją rodzinną historię. Czy to je zbliży czy oddali – dowiecie się czytając. Szkoda, że zabrały się za to dopiero po śmierci nestorki rodu. Wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby Kornelia żyła. Niestety los bywa przewrotny. Czasem coś daje a czasem coś zabiera. Historia ukryta na kartach powieści „Dary losu” jest godna polecenia. Czytając przepadniecie na długie godziny. Najbardziej podobała mi się druga część. Odkrywałam razem z bohaterkami prawdę o życiu Kornelii. Uwielbiam rozwiązywać zagadki. Mogłam oczyma wyobraźni przenieść się do świata opisywanego przez autorkę. Razem z Kornelią przeżywałam jej trudne życie, jej rozterki i radości. Oczywiście nie obyło się od łez. Polubiłam Biankę, Klementynę oraz Matyldę. Każda z nich ma inny charakter. Co się stanie, gdy dwie z nich zakochają się w tym samym mężczyźnie? Czy któraś z niego zrezygnuje czy będą o niego walczyły jak lwice? Matylda jest bardzo kochliwa co często doprowadza jej mamę do szału. Klementyna doznała tylu rozczarowań od mężczyzn, że nie ma już na nich siły. Jednak czy może przeciwstawić się prawdziwemu uczuciu? Czy w jej wieku może się jeszcze zakochać bez obawy kolejnym rozczarowaniem? Bianka – nie mogła pogodzić się z decyzją swojego męża o powrocie do Polski. Dlaczego? Czy któraś z nich odnajdzie prawdziwe szczęście? Doskonale barwne bohaterki, które walczą o swoje życie. Idealna akcja. Cudowna fabuła. Muszę was zaskoczyć. „Dary losu” to literacki debiut Hanny Szczepanowskiej. Genialne pióro. Cudowny debiut. Już się nie mogę doczekać kolejnego dzieła tej autorki. Gratuluję debiutu. Jeżeli tak jak ja uwielbiacie powieści obyczajowe o wielopokoleniowej rodzinie to koniecznie musicie przeczytać „Dary losu”. Czas poświęcony na tą historię nie będzie czasem straconym. Polecam - @mommy_and_books