Wywierzysko - Kinga Wójcik

Z seriami, zwłaszcza tymi kryminalnymi jest tak, że albo je się kocha, albo się po prostu ich bardzo nie lubi. Czasami są to trylogie, czasami wielotomowe serie, do których wraca się z przyjemnością by sprawdzić co słychać u bohaterów. Kinga Wójcik stworzyła już taki cykl z Leną Rudnicką w roli głównej i ta liczy już sobie bodajże sześć tomów. Natomiast detektyw Zamojski doczekał się dopiero dwóch, ale jest to zgoła inny klimat. Do detektywa Zamojskiego zgłasza się staruszka, która twierdzi, że widziała swojego zaginionego wnuczka. Nie dziwne, że jest jej ciężko, bo zniknął on piętnaście lat wcześniej, a wraz z nim cała pięcioosobowa rodzina. Można się tylko domyślać jaka to była tragedia i jaka tylko może być do czas, aż człowiek nie dowie się, co się stało. Równocześnie znika nastolatka, a sprawą zajmuje się Roma Sułecka, policjantka. Wszystko wskazuje też na to, że te zaginięcia mają ze sobą coś wspólnego. Czy to możliwe, żeby ludzie się rozpływali w powietrzu? Choć książka jest drugim tomem, to nawet jeśli ktoś przez przypadek zacząłby od tej swoją przygodę z detektywem Zamojskim, nie pogubi się. Śmiało można chwycić w księgarni za tę i dać się porwać fabule, a ta jest dynamiczna, szybka, nie ma czasu na zastanawianie się o co może chodzić. Ale autorka już przyzwyczaiła czytelników właśnie do takiego stylu. Nie uświadczy czytelnik w tym przypadku ani zbędnych dialogów, ani opisów. Wiele osób także martwi się często tym, że kryminały są pisane na przysłowiowe jedno kopyto. Główny bohater z problemami, z nałogami? Jak często się takich spotyka? No nie tym razem. I choć sam nie wierzy w rozwiązanie sprawy, to wbrew wszystkiemu ją przyjmuje, bo sumienie nie pozwoliłoby mu zostawić kobiety z niemożnością sprawdzenia czy to nie jej wnuk. Kinga Wójcik ponownie pozytywnie mnie zaskoczyła, bo ta seria jest tajemnicza, szarga nerwy, a przy tym jest zaskakująca. No i nie mamy tutaj schematu, można śmiało lecieć dwa tomy jeden po drugim i nie odniesie się wrażenia, że to znów to samo. Czy gdyby powiedzieć, że o takich autorach jest za cicho, to byłby to błąd? No właśnie nie, bo o Wójcik słyszy się tak niewiele, a to jedna z lepszych polskich pisarek. Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Prószyński i S-ka.

Aleksander Zamojski, ex policjant, prywatny detektyw, człowiek, który na pierwszy rzut oka ma w życiu lekko i przyjemnie. Bogaty ojciec, zapewniający mu przyjemne i bezproblemowe życie. A on? Aleksander wydawać się może bawi się w detektywa. Dla niego jednak jest to pewnego rodzaju odskocznia i próba zrobienia innym na złość. Trudne relacje z ojcem powodują, że Zamojski chce sam, chce po swojemu. Jego decyzje niestety nie zawsze są trafione. Tym razem również na przekór innym postanawia przyjąć trudne zlecenie, praktycznie niemożliwe do realizacji. Piętnaście lat temu znika pięcioosobowa rodzina z Tomaszowa Mazowieckiego. Bardzo głośna i tajemnicza sprawa. Staruszka, która zgłasza się do niego jest przekonana, że widziała swojego wnuka, który był jedną z zaginionych wtedy osób. Aleksander zaczyna okrywać poszczególne kawałki układanki. Szybko jednak okazuje się, że chyba się przeliczył… W międzyczasie w mieście znika w równie dziwnych okolicznościach nastolatka. Tą sprawą zajmuje się Roma Sułecka z tomaszowskiej policji. Obie sprawy w dziwny sposób łączy stara legenda dotycząca źródeł w rezerwacie. Roma i Aleksander zupełnie przypadkowo będą musieli współpracować aby rozwiązać dwie zupełnie inne sprawy. Tylko czy rzeczywiście nic ich nie łączy? „Wywierzyska” to druga książka Kingi Wójcik z Aleksandrem Zamojskim w roli głównej. Już w pierwszej części ten detektyw przypadł mi do gustu. Wydarzenia z „Trzcinowisku” długo krążyły w mojej głowie. W drugiej odsłonie dzieje się również dużo. Autorka, można mieć wrażenie, odstawiła Aleksandra gdzieś delikatnie na równoległy tor, a obok umieściła Romę Sułecką, która równie godnie dzierży przez cała fabułę rolę koła napędowego. Nie jest tak, że Zamojskiego jest mało, ale to, że pojawiła się w fabule druga, równie oryginalna postać, nadało książce wyrazistości. Myślę, że autorka w tym momencie ma przed sobą wizję stworzenia kolejnych kontynuacji serii z parą naprawdę świetnych, choć nieoczywistych śledczych. Jeśli chodzi o moją subiektywną opinie i odczucia po przeczytaniu „Wywierzysk” uważam, że książka trzyma poziom poprzedniczki, a opisana tu historia i problematyka zaginięć, których nie brakuje w naszym kraju wyniosła ją na wyższy poziom. Książka godna polecenia. Koniecznie w dublecie z „Trzcinowiskiem”