Zwykła głupia historia miłosna - Katelyn Doyle, Elżbieta Pawlik

"Słyszę tylko tykanie zegara i mam wrażenie, że zsuwam się szybem w głąb siebie. Jak Alicja zaraz spadnę, a wokół mnie będą wirować przeróżne rzeczy." Kiedy sięgałam po drugi tom "Gamerki", zastanawiałam się, czym autorka mnie zaskoczy. Wszak w pierwszej części Kasia poruszyła trudne tematy, które nadały powieści głębszego wydźwięku, a zakończenie wprawiło mnie w całkowite osłupienie. I wiecie co? Autorka nie osiadła na laurach. Stworzyła dalsze losy bohaterów, nie szczędząc im trosk, bólu i łez. Nasączyła je emocjami i ukazała, że nawet na końcu najbardziej wyboistej drogi, czeka ukojenie. Że coś dzieje się po coś. Że każdy upadek czegoś uczy. Że wiara w siebie, w swoje możliwości działa cuda. Że mając przy sobie odpowiednie osoby, można przenosić góry. Bo prawdziwa przyjaźń i prawdziwa miłość dodają skrzydeł. Historia Wiki i Kiliana nie jest usłana różami. Mnóstwo w niej wyboi. Mnóstwo niewyjaśnionych spraw. Mnóstwo bólu. Oboje zmagają się z własnymi demonami. Z własnymi lekami. Z własnymi słabościami. Wiki ma żal do swojego kuzyna, który w brutalny sposób ją oszukał i próbował wykorzystać. Gdzieś głęboko w sercu ma też żal do Kiliana, który potraktował ją jak najgorszego wroga, każąc jej zniknąć ze swojego życia. Mimo to, dziewczyna nie potrafi tego zrobić. Kocha chłopaka całym sercem i nie wyobraża sobie, że mogłaby ot tak odwrócić się od niego i iść w swoją stronę. Chociaż wie, że Kilian ją zdradził, to ma wrażenie, że cała sytuacja ma drugie dno. Wierzy w swoją teorię i robi wszystko, by udowodnić, że ma rację. Kilian zawieszony jest między przeszłością i teraźniejszością. Nie potrafi wybaczyć sobie faktu zdrady. Z nocy spędzonej z Agatą ma tylko nikłe wspomnienia, których nie może ułożyć w logiczną całość. Nie wie, co jest prawdą, a co wytworem jego wyobrazni. Boi się, że tak jak jego ukochana ciocia, zaczyna wpadać w paranoję. Udaje się do specjalisty, mając nadzieję, że pozna prawdę. Nie jest to proste, jednak zdaje sobie sprawę z tego, że tylko w ten sposób może uwolnić się od dręczących go koszmarów i niepewności. W tych trudnych chwilach może liczyć na Wiki. Niewiarygodne jest to, jak wielką miłością musi darzyć go ta dziewczyna. Bo choć zraniona, uparcie tkwi przy jego boku, trzymając go za rękę i dodając mu otuchy. Niewiarygodne, jak wiele w niej siły i samozaparcia. Jak wiele determinacji. Relacja Wiki i Kiliana nieustannie się rozwija. A tło gamingowgo świata i nawiązanie do "Alicji w Krainie Czarów" nadają jej niepowtarzalnego uroku. Katarzyna Wycisk daje nam powieść nasączoną mnóstwem emocji. Pokazuje, jak słaby potrafi być człowiek. Udowadnia, że w chwili całkowitego załamania nie jest wstydem prosić o pomoc. W "Gamerce. Gra o wszystko" autorka porusza bardzo trudne tematy. Mówi o nich głośno i otwarcie. Bo niestety to, co wydaje się zabawą, często przynosi odwrotne skutki. I to, co ma być "lekką" odskocznią od teraźniejszości i rozrywką, okazuje się przestępstwem i czymś, co potrafi zniszczyć drugiego człowieka. I właśnie na to najbardziej zwróciłam uwagę. Na ten mocny wydźwięk tych jakże trudnych i często wstydliwych tematów. I za ich poruszenie jestem wdzięczna autorce. Serdecznie polecam

Złamane nastoletnie serca najczęściej goją się w mgnieniu oka. Bo choć żal jest przytłaczający i okrutny- w końcu te pierwsze rozczarowania są trudne do przełknięcia, to szybko przychodzi otrząśnięcie się z trudnych emocji. Jednak, jak w każdej regułe, są wyjątki. A jak poradzić sobie z żalem za przeszłość i tęsknotą przez kilkanaście lat? Seth jest wziętym adwokatem rozwodowym i… niepoprawnym romantykiem. Zresztą, nawet w swojej pracy, stara się, by ewentualne rozstania przebiegały jak najspokojniej. Sam nieustannie szuka miłości, która da mu stabilizację i rodzinę, i nie potrafi być sam. Kocha swoich bliskich, jednak jego priorytetem jest zbudowanie własnej relacji. Choć nigdy do końca nie poskładał swojego serca po nastoletnim rozczarowaniu, które niczym zadra nadal gdzieś w nim tkwi. Lecz nikt by tego o nim nie powiedział, ponieważ Seth uwielbia ludzi, uwielbia być w ruchu i wręcz musi mieć wypełniony kalendarz po brzegi różnymi rozrywkami. A jedną z imprez, której nie może odpuścić jest szkolny zjazd. Molly jest absolutnym introwertykiem. Uwielbia samotność i nie przepada za socjalizowaniem się, choć z uwagi na swoją pracę często jest zmuszona wychodzić poza własną strefę komfortu. Choć pisze scenariusze komedii romantycznych i ma do tego spory talent, to sama nie wierzy w miłość, bliźniacze dusze i tego typu rzeczy. Na własne oczy widziała, jak uczucie do kogoś może człowieka złamać i nie chce tego doświadczać ponownie. Bywa sarkastyczna, nieuprzejma, mało kogo darzy sympatią i czasami trudno jest z nią rozmawiać. A jednak są tacy, którzy tolerują jej dziwactwa. A niektórzy nawet za nimi tęsknią, mimo upływu lat. „Zwykła głupia historia miłosna” to teoretycznie kolejny romans, a jednak bardzo odbiega od typowej powieści z gatunku. Motyw drugiej szansy został tu wpleciony niezwykle oryginalnie, a szczęśliwe zakończenie dla bohaterów nie jest niczym pewnym. Mamy okazję obserwować rozwój relacji postaci przez całe pięć lat, przeżywając ich wzloty i upadki, kolejne związki, błędne decyzje, sukcesy i zmagania ze sobą i zapewniam, że każdy rok jest pełen emocji dla czytelnika. Kilkukrotnie moje serce zwyczajnie łamało się podczas lektury, a nie jest to łatwe. Autorka kreuje genialne postaci, z charakterem, interesującą przeszłością i rzeczywistymi problemami, które szukają własnej, odpowiedniej dla nich ścieżki, wielokrotnie przy tym błądząc i się potykając. Ale warci uwagi są także bohaterowie poboczni, mający wiele do przekazania i swoimi rozterkami równie dobrze skłaniający do refleksji jak Molly i Seth. Doyle wprowadza do powieści wątki dotyczące wychowywania się w niepełnej rodzinie, chorobliwego wręcz uganiania się za wyidealizowanymi marzeniami oraz przede wszystkim relacji międzyludzkich i tego, jak są skomplikowane, wymagające i zaskakujące. Na przykładach wielu par ukazuje różne odcienie miłości i udowadnia zarazem, że nie ma złotego przepisu na związek i jego trwałość. A przy okazji zauroczy czytelnika swoją nienaganną narracją, dzięki której płyniemy w wyjątkowy i niezapomniany rejs przez fabułę, wywołujący szereg uczuć. Polecam!