Miłość i rękawice bokserskie - Ewa Pruchnik

Są książki, które szokują, rozczarowują, pokrzepiają, ale są też takie, które koją serce i umysł. Znam autorkę, która stworzyła takie dzieła jak „Samolot z papieru”, „W cieniu dobrych drzew” oraz „Miłość i rękawice bokserskie”. Dzisiejsza recenzja dotyczy właśnie tego ostatniego tytułu. Od razu zaznaczam, że nie znajdziesz tutaj akcji rodem z rollercoastera ani gangsterskich porachunków, ale odkryjesz coś, co może poruszyć twoje serce, umysł lub to, co tkwi głęboko w tobie. Każda z wymienionych książek była właśnie taka. Uważam, że opis książki nie oddaje w pełni tego, z czym naprawdę przyjdzie wam się zmierzyć. Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale na miłość nigdy nie jest za późno ani za wcześnie. Czy miłość między dwojgiem dorosłych ludzi różni się od uczucia dwojga jeszcze nie nastolatków? Co może łączyć takie pary? Uważam, że jest to wytrwałość, czystość tego uczucia, chęć bycia ze sobą i wiele innych aspektów. Oczywiście życie weryfikuje, jak potoczy się ta miłość, lecz jestem przekonana, że jest w niej więcej dobra niż zła. Przed wami losy czworga ludzi, którym w życiu nie jest łatwo (z mojego punktu widzenia). Róża, dwunastoletnia buntowniczka o fantastycznym, zadziornym charakterze, udowodni, że dziewczyn nie można lekceważyć. Nie będzie to spojler, gdy napiszę, że w tak młodym wieku życie już pokazało, czym jest docenianie każdego dnia spędzonego z osobami, które się kocha i o które się troszczy, bo jutra może nie być. Większość z nas ma w swoim życiu taką osobę, przy której możemy przenosić góry, przy której milczenie nigdy nie jest krępujące – wystarczy jedno spojrzenie, by wiedzieć, że coś jest na rzeczy. Ona, zadziora, nieposkromiona, ciągle pchająca się w tarapaty, on – spokojny, inteligentny, z przylizanym uczesaniem (taki mały dorosły intelektualista), który hamuje jej temperament. Co najbardziej mi się podobało, to momenty, w których Waldi poprawia Różę, gdy myli pojęcia lub tłumaczy jej znaczenie słów, których nie znała. Nie jest to dla niej przykre, wręcz przeciwnie – potrafi przyznać, że nie jest tak oczytana jak On. Tworzą naprawdę świetną mieszankę. A co z bokserem? Poznacie go również. Kim jest? Tego nie zdradzę, ale podpowiem, że warto mieć kogoś takiego w swoim życiu – kogoś, kto nauczy nas, że nie zawsze pięścią można pokazać swoją siłę. Róża swoją siłę i pewnego rodzaju ukojenie odnalazła właśnie w boksie. Bardzo polecam tę książkę, ponieważ jest niezwykle życiowa. Nie ma w niej nic sztucznego. Uświadomi nas, że za ścianą są osoby, które dźwigają swoje ciężary, których nie widać w świetle dziennym, których nie zobaczysz, mijając ich na klatce schodowej. Ile wytrwałości, dojrzałości może mieć dwunastoletnie dziecko, które opiekuje się własnym chorym rodzicem? Które potrafi ogarnąć wszelkie sprawy związane z domem? Czy to oznacza, że jest zaradne? Na pewno tak, lecz to wciąż dziecko potrzebujące kogoś, kto się nim zajmie, kto przytuli, kto pokaże, jak iść przez życie. Losy naszych bohaterów nie są usłane różami; często na pierwszy rzut oka wydają się bezsensowne, lecz czas i wytrwałość udowodnią, że bez względu na to, gdzie się znajdujemy, ludzie, którzy są sobie pisani, odnajdą się w odpowiednim czasie i miejscu. To może być wspólne uczucie, którym się obdarzą, lub ktoś, kto stanie się dla nas życiowym drogowskazem i pokieruje w odpowiednim kierunku. Bardzo polubiłam naszych bohaterów. Kibicowałam im z całego serca. Żyłam każdym rozdziałem, a to, jak potoczyły się ich losy, było radosne, smutne, irytujące i pełne innych emocji, które towarzyszyły mi podczas czytania – i to na plus. Dobrze jest od czasu do czasu przeczytać książkę, która przypomni nam, co się ma, z kim się jest i gdzie się jest. Gratuluję autorce tej książki i już czekam na kolejne!

„Miłość i rękawice bokserskie” Ewy Pruchnik to wspaniała, wyjątkowa powieść, która niejednokrotnie spowodowała u mnie wylanie potoku łez! Od razu na wstępie zaznaczę, że jeśli ktoś oczekuje powieści sportowej, skupionej głównie na boksie, może się nieco rozczarować. Niemniej jednak ja ten tytuł polecam, bo to niezwykle refleksyjna historia, która na długo zostanie w mojej głowie. Róża to dwunastoletnia dziewczynka, która nie ma lekkiego życia. Samotnie wychowuje ją mama, która niestety również ciężko zachorowała i aktualnie sama do życia potrzebuje pomocy córki. Ojca nigdy nie poznała, a mama niechętnie i niewiele o nim wspominała. Dziewczynka w swoim życiu ma przyjaciela Waldiego, z którym łączy ją wyjątkowa więź, zawsze wzajemnie mogą na siebie liczyć i są dla siebie niezależnie od miejsca, czasu, czy sytuacji. Waldi podobnie jak dziewczynka wychowywany jest wyłącznie przed mamę, z tą różnicą, że zna ojca, który również pomaga im finansowo, natomiast Róża i jej mama Małgosia skazane są na samodzielne radzenie sobie w życiu. Dziewczynka w pewnym momencie swojego życia poznaje tajemniczego boksera, który postanawia z nią trenować. Początkowo wyobcowany, trudno dostępny i postawny facet, który z czasem zaczyna w znacznym stopniu zbliżać się do Róży, przychodzić do niej do domu, a również spędzać czas z jej mamą Małgosia. Tajemniczy, jednak bardzo intrygujący bokser, który daje Róży niezwykle cenne życiowe lekcje. Dziewczynka niestety przeżywa w życiu kolejne tragedie, która odbijają znaczące piętno na jej psychice. Nie chcę zdradzać zbyt wiele z fabuły książki, aby nie popsuć innym przyjemności z sięgnięcia po ten tytuł. Losy, które spotkały Róże na kolejnych stronach, dosłownie nie miały dla niej litości, każda kolejna strata, którą zaplanował dla niej los, była ciosem prosto w serce, a w końcu ile razy można ponownie się podnosić, nie odnosząc żadnych trwałych ran i blizn. „Miłość i rękawice bokserskie” to wyjątkowa, niezwykła historia dziewczynki, której los od samego początku postanowił nie oszczędzać. Nie miała ona normalnej, pełnej i szczęśliwej rodziny, która w dorastaniu dziecka jest tak istotna, brak pieniędzy, które niestety do egzystowania są niezbędne każdemu z nas, a dodatkowo choroba najbliższej, ukochanej osoby i straty, które posypały się dziewczynie lawinowo na głowę, niespodziewanie i bez granic. W końcu ile w stanie jest znieść jedna, maleńka, niewinna osóbka, która może i wśród rówieśników zawsze wyróżniała się swoją siłą i odwagą, niemniej jednak myślę, że każdy z nas ma swoje granice wytrzymałości i dla każdego przychodzi moment, że nie jest w stanie udźwignąć więcej, aniżeli los zsyła nam na nasze barki. Zakończeniem autorka również mnie zaskoczyła, ale na ten temat nie zdradzę nic więcej… Sami sięgnijcie po ten tytuł i przekonajcie się, co los przygotował dla Róży. Historia jest wyjątkowa, jest piękna, ale jest bardzo poruszająca. Traktuje ona bowiem o wielu trudnych tematach, którymi jest, chociażby strata, samotność, opuszczenie, czy dorastanie. Każdy z nas szuka w życiu ujścia emocji i radzenia sobie w trudnych życiowych sytuacjach, Różą odnajdywała spokój właśnie na bokserskich treningach, które stały się dla niej niezwykle ważne. Boks jednak nie wychodzi w powieści na pierwszy plan, ale dla mnie potraktowanie przez autorkę priorytetowo uczuć i emocji było ogromnym plusem. Przyznam, że nie spodziewałam się tylu wzruszeń, sięgając po ten tytuł, ale stwierdzam, że naprawdę było warto! Ja jestem zachwycona książką i z pewnością będę ją dalej polecała, bo tylu emocji w jednym miejscu dawno nie spotkałam! Ja bardzo serdecznie polecam sięgnąć po ten tytuł, bo to piękna historia, która zostanie w Waszych sercach na długi czas!