Święte wojny Piastów - Darius von Guttner-Sporzyński

W 1095 roku papież Urban II wezwał do zbrojnej pielgrzymki do Grobu Pańskiego. Rozpoczęła się era chrześcijańskich wojen świętych, które z czasem nazwano wyprawami krzyżowymi. Na Wschód wyruszyły rzesze rycerzy europejskich, aby wyrwać Jerozolimę i Ziemię Świętą z rąk niewiernych. Jak zareagowała na to Polska, znajdująca się wtedy nieco na uboczu wydarzeń rozgrywających się w centrum Europy? Czy idea świętej wojny była bliska polskim władcom? Czy Piastowie włączyli się w ruch krucjatowy i podążyli do Ziemi Świętej? Czy święta wojna, uznawana za obowiązek każdego chrześcijańskiego władcy, była jednym z kierunków ich działań? Kiedy służyć miała zbawieniu, a kiedy stawała się doskonałym instrumentem polityki?

Wyprawa do Jerozolimy wiązała się z wieloma niedogodnościami: wydatkami i koniecznością opuszczenia na dłuższy czas swoich ziem. To mogło zniechęcać, zwłaszcza w dobie rozbicia dzielnicowego, które nie służyło stabilizacji kraju. Nie dziwi więc, że książęta piastowscy woleli realizować swój obowiązek świętej wojny jak najbliżej domu i chętnie wybierali aktywną rolę w misjach w rejonie Bałtyku, prowadzonych, by zlikwidować ostatni bastion pogaństwa

w Europie.