Tamsin - Peter S. Beagle

Zmiany są nieodłączną częścią życia, jednak zazwyczaj uczymy się tego z czasem. Trudno bowiem przekonać do zmian młodych ludzi, których poukładany, maleńki świat wydaje się jedynym odpowiednim dla ich istnienia. Strach skutecznie powstrzymuje także dorosłych od stawiania ostatecznych kroków, podejmowania ryzyka i szukania innych ścieżek, które mogą okazać się bardziej trafne. A dla nastolatków takie sytuacje mogą się nawet wydawać końcem świata. Ale może ten koniec jednego świata jest początkiem drugiego, lepszego? Jenny wiodła dość zwyczajne życie w Nowym Jorku. Przyzwyczajona do pędu metropolii i specyfiki życia w niej, nie wyobrażała sobie by zamieszkać gdziekolwiek indziej. Wychowywana głównie przez matkę, pianistkę, nie odnalazła w sobie zdolności muzycznych, choć jej ojciec także takowe przejawiał. Miała dwoje oddanych przyjaciół, szkoła nie była dla niej priorytetem, a najlepszym towarzyszem i tak zawsze była dla niej Pan Kot. Przeprowadzka do Anglii jawiła się dla niej niczym najgorszy koszmar na jawie. Choć teoretycznie nie miała zbyt wiele do porzucenia, nie chciała wyjść ze swojej strefy komfortu, a charakter dojrzewającej Jenny nie był najłatwiejszy do zniesienia. A jednak, gdy to się stało, powoli i z dużym oporem zaczęła budować swoje życie w odległym Dorset. W Rezydencji, położonej na upadającej farmie, wraz z matką, ojczymem i przybranymi braćmi. Lecz nie sądziła, że stary dom ma dla niej tyle niespodzianek. „Tamsin” to książka, która wymyka się jakiemukolwiek gatunkowi. Trochę w niej literatury obyczajowej, trochę delikatnego horroru, trochę fantastyki, sporo zapożyczeń z brytyjskiego folkloru. I choć ta mieszanka może wydawać się dziwna, to w tej pozycji sprawdziła się znakomicie i sama jestem zdziwiona, że ta książka aż tak bardzo przypadła mi do gustu. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy, jest doskonała narracja. Główna bohaterka zwraca się wprost do czytelnika, tak jakby usiadła tuż obok i rozpoczęła snucie swojej opowieści specjalnie dla nas. Nie sili się na górnolotne wyrażenia, opisuje własną rzeczywistość oraz uczucia takie, jakimi były, i to naprawdę doskonały zabieg, bo dzięki niemu czytało się jej wspomnienia po prostu genialnie. Rezydencja, jako nieożywiony bohater poboczny, jakże ważny jednak dla całej fabuły, też została przedstawiona w sposób perfekcyjny. Jej tajemnice, nieodkryte pokoje, sekrety życia sprzed lat i przedmioty z duszą i historią tworzyły świetny klimat dla powieści, podobnie zresztą jak cała Farma Stourhead. Pojawiające się tu postaci ze świata fantasy, takie jak Dziki Gon, pooka, Czarny Pies, dęboludy, billy-blind czy boggart uświetniają tę historię, dodają jej odrobiny niezbędnego mroku, ale i na swój sposób fascynują. Równie ciekawym aspektem tej powieści jest odkrywanie tajemnic z przeszłości tytułowej Tamsin, sprzed trzystu lat, tylko po to, aby zapewnić finalnie spokój jej duszy. Więź Tamsin i Jenny jest niezwykła, przekonująca i pełna siostrzanej miłości, choć teoretycznie dziewczyny nie żyją w tym samych światach. Ostatnim aspektem tu poruszonym są relacje rodzinne Jenny, jej dość zrozumiały bunt wobec zmian, próby poukładania sobie na nowo życia, nawiązanie przyjaźni, stosunki z rodzicami i braćmi, które tworzą naprawdę wciągającą i skłaniającą do refleksji warstwę obyczajową. I finalnie, gdy to wszystko zostało razem zmieszane, doprawione niebanalną narracją, ciekawymi postaciami i bezgraniczną wyobraźnią, dopięte na ostatni guzik, jeśli chodzi o każdy element tu poruszany, to otrzymujemy naprawdę wspaniałą, bez miary wciągającą pozycję, którą zwyczajnie żal kończyć, by wrócić do rzeczywistości.