Wyprawa do El Dorado - Reiner Knizia

Fajna giera.

Drodzy fani gier planszowych, nic tak dobrze nie odzwierciedla walorów danego produktu i jego cech, jak praktyczne podejście do tematu. Przedstawiam Wam historię dwójki rodzeństwa, która bardzo na poważnie wzięła sobie słowo „praktyczne”. Karolinka obudziła się, a wokół niej rozpościerała się dzika roślinność. Zaniepokoiła się. Spojrzała w stronę śpiącego jeszcze Tomka i zaczęła go szarpać. - Obudź się. Obudź. – Karolinka bała się podnieść głos. - Obudź …. – i w tym momencie Tomek otworzył oczy. Rozejrzał się i pytającym wzrokiem spojrzał na siostrę. - Gdzie my jesteśmy? – zapytał. - O to samo chciałam Cię zapytać. – odpowiedziała dziewczynka i wstała. - Tomek… - zawołała chłopca , który zaraz do niej przybiegł. Znajdowali się na wzgórzu i z ogromnym zaciekawieniem przyglądali się dzikiej okolicy. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak na filmach o poszukiwaczach skarbów. Ciągnąca się wzdłuż doliny rzeka, egzotyczna roślinność a w oddali starożytne ruiny porośnięte krzewami. - El Dorado … - wyszeptał chłopiec. - Co takiego? – zdziwiła się dziewczynka. - El Dorado - powtórzył Tomek. – Pamiętasz, jak w zeszłym tygodniu byliśmy u Gabrysi i Janka? - Pamiętam. Świetnie wtedy bawiłyśmy się w sklep z kosmetykami. – powiedziała z dumą dziewczynka. - No właśnie… - zastanowił się chwilę Tomek. – A ja z Jankiem i jego tatą graliśmy w super grę planszową „Wyprawa do El Dorado”. Janek dostał ją na urodziny. Graliśmy przez cały czas. Ta gra jest super, bo możesz za każdym razem modyfikować planszę na swój własny sposób. Plansza jest dwustronna, złożona z kilku modułów, które można ze sobą łączyć i w ten sposób, każda rozgrywka jest niepowtarzalna. – oznajmił Tomek. - I co ta „super” gra ma wspólnego z tym, że jesteśmy sami, w jakiejś dżungli i nawet nie wiem jak się tutaj znaleźliśmy. – odpowiedziała z ironią Karolina. - Widzisz te budowle w oddali? Wyglądają tak samo jak okładka tej gry. - Tomek szybko wyjął z kieszeni telefon i pokazał dziewczynce zdjęcie. Oboje spojrzeli z przerażeniem. Zdjęcie wyglądało tak, jakby rzeczywiście przedstawiało to miejsce. – Ale skoro to jest to samo miejsce, to może uda Nam się stąd wydostać gdy zastosujemy zasady tej gry? - Jak w tym filmie „Juma…” – zaczęła dziewczynka, gdy nagle przerwał jej Tomek. - Zobacz miałem rację …! – wykrzyknął i wyjął z kieszeni talie kart. – Musimy podzielić między siebie te karty, w ten sposób uda Nam się przeprawić przez tę dżunglę, rzekę, będziemy mogli kupować przedmioty i uchronić się przed niebezpieczeństwami. - To rzeczywiście bardzo proste …. – odrzekła zmartwiona dziewczynka. - Zasady gry nie są trudne, a w instrukcji jest wszystko dobrze opisane, są nawet konkretne przykłady, jak się zachować podczas rozgrywki. - Jeśli masz rację, to widzę jeden problem. – oznajmiła zaniepokojona Karolina. - Jaki? – zainteresował się chłopiec. - Nas jest dwoje, a mówiłeś, że graliście w trzy osoby… - powiedziała. - Spokojnie. – uśmiechnął się Tomek. – Gra jest przeznaczona od 2 do 4 graczy. Także spokojnie możemy wyruszać na wyprawę. - Tylko jak to wszystko ogarnąć z tymi kartami… - powątpiewała Karolinka. - A właśnie tak. - chłopiec włożył rękę do drugiej kieszeni, wyjął z niej tekturowe tabliczki i podał jedną dziewczynce. - Karolinka spojrzała z zaciekawieniem. – Co to takiego? - To są tzw. płytki ekspedycji. Są wykonane z bardzo grubego kartonu i mają ładną grafikę. Każdy gracz posiada swoją i na niej odbywają się działania z kartami. – wyjaśnił Tomek. – Natomiast plansza wygląda jak „plaster miodu”, posiada liczne symbole i dobrze wykonane rysunki. Każdy gracz może przesuwać się o określoną liczbę pól w zależności o tego, co jest zapisane na planszy i jakie posiada karty do dyspozycji. O zobacz tutaj. – Tomek zawołał Karolinę i wskazał jej zaznaczony na ziemi duży sześciokąt, potem następny i kolejny. Cała okolica była oznaczona takimi symbolami. - O ja! – zawołała podekscytowana dziewczynka. – To zaczynajmy wyprawę! – krzyknęła. - Spokojnie. Musisz wiedzieć, że ta gra ma formę wyścigu, czyli kto pierwszy ten lepszy. – uśmiechnął się chłopiec. - To ja będę pierwsza. – uśmiechnęła się Karolinka. – Tłumacz szybko zasady i o co dokładnie chodzi z tymi kartami i zaczynamy! – niecierpliwiła się. Po chwili przemieszczali się już każdy po swoim polu. Byli bardzo blisko siebie. Jednak co chwila musieli stawić czoła licznym niebezpieczeństwom i przygodom, które czekały na nich podczas tej wyprawy. Liczyła się dobra koncentracja, przebiegłość i umiejętność planowania, a w tym oboje byli świetni. Nagle Tomek oddalił się od Karoliny o kilka pól. Zrobił jeszcze jeden krok i z krzykiem wpadł do rwącej rzeki. Dziewczynka krzyknęła przerażona i w tym momencie coś spadło na jej twarz. Oddycha z trudem i w tym momencie otworzyła oczy. Leżała w łóżku, a nad nią stał Tomek w piżamie, z poduszką w ręku i głośno krzyczał. – Wstawaj! - Gdzie my jesteśmy? – zdziwiła się dziewczynka. - Jak to gdzie, w domu. – oznajmił zdziwiony pytaniem siostry chłopiec. – Zobacz, co znalazłem rano pod choinką! – wykrzyknął, a w ręku trzymał grę „Wyprawa do El Dorado”. - Zagramy? – zapytał. – Zaraz wyjaśnię Ci zasady. - Tak się składa, że chyba je trochę znam… - uśmiechnęła się Karolina i pobiegła zobaczyć, co Św. Mikołaj zostawił dla niej pod choinką. Tak się złożyło, że dostała dwa dodatki do gry „Wyprawa do El Dorado” i w ten sposób mogli rozpocząć nową, ekscytująca przygodę. Za oknem padał śnieg. Mam nadzieję, że ta historia przekona wszystkich do zakupu tej bardzo ciekawej, re-grywalnej, dobrze wykonanej, familijnej gry. Tutaj każdy mały i duży może przeżyć swoją wyjątkową przygodę, odnajdując Złote miasto. Gorąco pozdrawiam i zachęcam do zakupu.