Dzieci we mgle. Sprawa ginekologa - Ałbena Grabowska

Na komisariat gdzie pracuje komisarz Franciszek Stawicki przychodzi starsza kobieta, twierdząca,że ktoś chce ją zabić bo odkryła jakąś tajemnice sprzed lat. Nikt nie bierze jej obaw na poważnie. Niedługo potem ginie wpadając pod koła autobusu i wszystko wskazuje na to, że nie był to przypadek i ktoś ją popchnął doprowadzając do śmierci. Co odkryła Krzysztofa, że musiała zginąć? Do jakich tragicznych wydarzeń doszło w 1976 roku kiedy zaginęła trójka nastolatków? Czy Sawicki i Maja Kwiatkowska odkryją prawdę? Autorkę, myślę,że każdy zna z powieści Stulecie Winnych, którą swoją drogą gorąco polecam. Tym razem zaserwowała nam ona kryminał z mocną obyczajową nutą. Główny bohater, policjant Sawicki jest inny niż jego koledzy po fachu z podobnych książek kryminalnych. Empatyczny, ułożony, słuchajacy zaleceń mądrzejszych od siebie ale uparcie dążący do odkrycia prawdy. W fabule mieszają się dwie ramy czasowe, teraz i wydarzenia z 1976 roku. Wszystko jest powiązane ze śledztwem, na jaw wychodzą nowe fakty, a prawda chce nareszcie wypłynąć na powierzchnię. Akcja rozwija się powoli ale sukcesywnie przez co niesamowicie wciąga czytelnika prowadząc przez zawiłe ścieżki śledztwa. To drugi kryminał medyczny autorki z tym duetem w roli głównej. Chętnie przeczytam poprzedni tom serii i będę wypatrywała kontynuacji bo mam nadzieję,że takowa nastąpi. Bez zbytniego rozlewu krwi i morza wulgaryzmów. Trzymający w napięciu i z zaskakującym finałem. Polecam.

„Dzieci we mgle. Sprawa ginekologa” autorstwa Ałbeny Grabowskiej to powieść, która od pierwszych stron wciąga w mroczny, pełen tajemnic świat zbrodni, sekretów i ludzkich dramatów, jakie rozegrały się w cieniu PRL-u. Autorka, znana z niezwykłej umiejętności łączenia psychologicznej głębi z dynamiczną fabułą, po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać zarówno z sercem, jak i chirurgiczną precyzją. Na pierwszym planie mamy duet detektywów – Franciszka Stawickiego, doświadczonego policjanta po przejściach, oraz Maję Kwiatkowską, młodą, ambitną aspirantkę, która nie boi się ryzykować, by dotrzeć do prawdy. Ich relacja to nie tylko współpraca zawodowa, ale też subtelna gra emocji, doświadczeń i różnic pokoleniowych, co czyni tę historię jeszcze bardziej autentyczną. Punktem zapalnym śledztwa jest wizyta starszej kobiety, która twierdzi, że ktoś chce ją zabić, ponieważ odkryła prawdę o serii porwań dzieci sprzed kilkudziesięciu lat. Początkowo brzmi to jak senne majaczenia, ale z każdą stroną fabuła gęstnieje. Grabowska mistrzowsko buduje napięcie — krok po kroku odkrywa kolejne warstwy tajemnicy, w których przeszłość i teraźniejszość zaczynają się niepokojąco splatać. To książka o ciemnych stronach ludzkiej natury, ale też o pamięci, winie i potrzebie prawdy. Autorka nie ucieka od trudnych tematów – pokazuje, jak w systemie, który miał chronić, mogły się wydarzyć rzeczy, o jakich nikt nie chciał mówić głośno. W tle pobrzmiewają echa bezsilności ofiar, milczenia świadków i bezduszności władzy. Styl Ałbeny Grabowskiej to połączenie literackiej elegancji z reporterską dokładnością. Każdy dialog, opis i retrospekcja są przemyślane, a język – klarowny, emocjonalny i sugestywny. Autorka potrafi sprawić, że czytelnik nie tylko śledzi wydarzenia, ale też czuje ciężar tajemnicy, lęk, niepokój i nadzieję, które towarzyszą bohaterom. „Dzieci we mgle” to powieść dla tych, którzy cenią kryminały z duszą – takie, w których zbrodnia to nie tylko łamigłówka, ale też pretekst do głębszej refleksji o człowieku, moralności i przeszłości. Spodoba się zarówno miłośnikom skandynawskich thrillerów, jak i tym, którzy lubią powieści osadzone w polskich realiach, nasycone emocjami i prawdą o naszym społeczeństwie. To historia, która zostaje w pamięci na długo – nie tylko ze względu na intrygującą fabułę, ale także przesłanie: że prawda, choć czasem ukryta we mgle, zawsze w końcu wychodzi na światło dzienne. Polecam ją wszystkim, którzy szukają literatury angażującej nie tylko umysł, ale i serce.