Narcydzieło - Dariusz Lewandowski

Przesłanie książki brzmi: "Przede wszystkim kochaj siebie samego i przenigdy nie poświęcaj własnego szczęścia". Nie należy rozumieć tego jednak w sposób dosłowny. Autor nie nawołuje do kierowania się tylko swoimi pragnieniami i do realizacji jedynie własnych zamierzeń, nie namawia, by całe życie postępować w sposób egoistyczny. Chodzi mu raczej o dobry egoizm. O to, by analizować swoje potrzeby i potrzeby innych. Aby analizować, czy to, jakie są względem nas oczekiwania otoczenia, nie jest ze strony tego właśnie otoczenia nadużyciem. Każdy z nas ma bowiem prawo do szczęścia - nie kosztem innych, oczywiście. Ale nikt nie może od nas wymagać bezwzględnego oddania, posłuszeństwa, rezygnacji z własnych pragnień. Autor poświęcił dwadzieścia lat życia kobiecie, która nie była warta ani miłości, ani poświęconego jej czasu, która nie potrafiła docenić wsparcia, jakie miała ze strony męża. I w pewnym momencie dała świadectwo temu, że sama kierowała się tylko egoizmem. Nie było w niej żadnej wdzięczności. Czyli czas ten można uznać w pewnym sensie za zmarnowany.

W swej książce D. Lewandowski porusza wiele naprawdę trudnych tematów: alkoholizm, zaniedbywanie dzieci, problemy rodzinne, choroba, śmierć, samotność. Można się zastanowić, czy warto po nią sięgnąć, skoro traktuje o tak poważnych sprawach. W moim przekonaniu - warto. Bo po pierwsze zawsze znajduje się jakieś pocieszenie, choćby minimalne, w tym, że innych też dopadają nieszczęścia i że nie jesteśmy w tych naszych smutkach odosobnieni. A po drugie - skoro innym udało się wyjść z opresji obronną ręką, to i nam się uda. I jeśli bohater w końcu zetknął się z miłością bezinteresowną i taką, która pomaga odbić się od dna i znów nabrać wiatru w żagle, to może takie uczucie stanie i na naszej drodze. Życzmy sobie tego.

Fragment recenzji Anny Kowalskiej