Napisz mnie po swojemu - Tillie Cole

Zdarza się Wam płakać podczas czytania? Ale nie tak, że łzy zakręcą się w oczach tylko tak mocno, jakby jakaś tragedia wydarzyła się w Waszym życiu? Mnie szalenie rzadko. Na palcach jednej ręki do tej pory mogłam policzyć książki, na których dosłownie zaniosłam się płaczem. I właśnie dokładam drugą rękę. Bo ta książka wycisnęła ze mnie morze łez. June marzy o tym, by zostać znaną pisarką. Jesse chce rozwijać karierę futbolisty i piąć się na najwyższy szczebel tej dyscypliny. Ich drogi krzyżują się „dzięki” AML, śmiertelnej chorobie, która nie odpuszcza. Badanie kliniczne ma być ich ostatnią szansą na to, by w ogóle myśleć o przeżyciu. Oni jednak się nie poddają, chcą się zestarzeć, spełniać swoje aspiracje i… być razem. Lecz czy miłość i innowacyjna terapia wystarczą, by mieli przed sobą przyszłość? „Napisz mnie po swojemu” to szalenie trudna książka, która przeczołga emocjonalnie nawet najtwardszego czytelnika. To, co w niej unikalne to fakt, że otrzymujemy tak naprawdę dwie opowieści – jedną szczęśliwą, drugą niekoniecznie, i to od nas zależy, którą uznamy za tę, która wydarzyła się naprawdę. Jednak bez względu na wybór nie da się stłumić w sobie niezgody na wydarzenia tu przedstawione, nie da się nie zaangażować swoich uczuć i przeżywać wszystkich tych trudnych momentów wraz z bohaterami. A tych Cole nie szczędzi. Bez lukru obrazuje codzienność osób zmagających się z chorobą, która nigdy nie pyta o wiek, plany, status materialny i wiele innych – po prostu się pojawia i każe walczyć, niezależnie od tego, czy mamy na to jakąkolwiek ochotę. Lecz w tle przebijają się iskry nadziei, szczęścia i ogromu miłości, które ogrzewają serce nawet w najtrudniejszych momentach. Tillie Cole znowu wykonała kawał dobrej roboty, pisząc historię szalenie realistyczną, bolesną, poruszającą tematy, których staramy się unikać, póki nas nie dotkną. Ale też pokazującą siłę miłości, której nic nie jest w stanie złamać, nawet śmierć. Ogromnie polecam!