Geiger T.2 - Geoff Johns, Gary Frank

Kiedy sięgałem po drugi tom „Geigera” , miałem w głowie obrazy z pierwszej części: radioaktywne pustkowia, samotny bohater w pelerynie z worka i ten jego dwugłowy pies, Barney, który kradł każdą scenę. Pierwszy tom był jak cios – szybki, mocny, z nutą nostalgii za klasycznymi historiami superbohaterskimi, ale w postapokaliptycznym sosie. Czy kontynuacja utrzymała ten żar? Drugi tom wrzuca nas z powrotem w świat Tariqa Geigera, Świecącego Człowieka, który wciąż próbuje odnaleźć sens w życiu po stracie wszystkiego, co kochał. Po odkryciu, że jego rodzina nie przetrwała, Tariq błąka się po zrujnowanych Stanach, szukając… no właśnie, czego? Odkupienia? Celu? A może po prostu chwili spokoju, żeby poczytać książkę? Fabuła w tym tomie jest jak powolny spacer przez pustynię. To nie jest już tylko historia o gościu, który świeci i bije złych – to opowieść o człowieku, który próbuje nie zgubić siebie w świecie, który dawno się rozpadł. Sceny walki mają w sobie energię, ale to spokojniejsze momenty, jak Geiger siedzący z książką w blasku ogniska, zostają w pamięci. „Geiger” ma w sobie coś, co sprawia, że czujesz się, jakbyś sam wędrował z bohaterami – kurz na butach, ciężar straty w sercu. To komiks, który nie boi się zwolnić, by pokazać duszę swojego bohatera. To nie jest już tylko opowieść o radioaktywnym kolesiu z psem – to historia o szukaniu sensu w świecie, który sensu nie ma. Czekam na tom trzeci, bo chcę wiedzieć, dokąd prowadzi droga.