Zadzwoń, jak dojedziesz - Jakub Bączykowski

Nieczęsto trafiam na książki, które uderzają prosto w serce z taką siłą. „Zadzwoń, jak dojedziesz” nie jest powieścią, którą się po prostu czyta i odkłada na półkę. To książka, która zostaje w człowieku na długo: trochę jak zadra, a trochę jak przestroga. To opowieść o starości. O odchodzeniu. O relacjach dzieci z rodzicami, które wystawiane są na najtrudniejszą z prób. Czytając tę historię, miałam momenty, w których musiałam się zatrzymać. Odłożyć książkę. Oddech złapać. Bo to nie jest literatura dla rozrywki, to literatura, która wchodzi pod skórę i zostawia tam coś ważnego. I może nie każdemu będzie się chciało z tym skonfrontować, ale moim zdaniem warto. Książka stawia pytania, które każdy z nas prędzej czy później sobie zada i nie daje łatwych odpowiedzi. Bo ich po prostu nie ma. A ja, będąc właśnie w takim momencie życia, kiedy temat opieki nad starzejącymi się rodzicami nie jest już odległą abstrakcją, tylko bardzo realną rzeczywistością czułam, że ta opowieść trafia we mnie celnie. Poruszyła mnie do głębi, zasmuciła, skłoniła do refleksji i wyciszenia. Przypomniała mi, że czas nie jest z gumy. I że niektóre rozmowy naprawdę trzeba odbyć, zanim będzie za późno. Warto przeczytać!

Kocham ♥️