1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy - Aleksandra Maciejowska

„1,3,1,4. Śmierć nas nie rozłączy” autorstwa Aleksandry Maciejowskiej to mroczna opowieść o miłości i tajemnicach, która mogłaby z powodzeniem zagościć na plakatach kin, gdyby ktoś zdecydował się na ekranizację tej książki. Ostrzegam, że to dzieło wciąga czytelnika od pierwszych stron, oferując mieszankę romansu, kryminału i powieści obyczajowej. Akcja rozgrywa się w mrocznym zamku, gdzie dwie rodziny skrywają swoje sekrety, a miłość i śmierć splatają się w niebezpiecznym tańcu. Autorka zręcznie buduje napięcie, stopniowo odsłaniając przed czytelnikiem kolejne warstwy intrygi. Jeśli lubicie historie o zakazanej miłości, która musi pokonać liczne przeszkody, mrocznych tajemnicach rodzinnych, które wychodzą na jaw, poszukiwaniu prawdy i sprawiedliwości oraz konflikcie między przeszłością a teraźniejszością, to ta książka jest dla was. Głównym wątkiem powieści jest relacja dwojga nastolatków, których miłość rozkwita w cieniu morderstwa. W zamku dochodzi do serii tajemniczych zgonów służących, co dodatkowo komplikuje sytuację bohaterów. Aleksandra Maciejowska stworzyła postacie wielowymiarowe i niejednoznaczne, z własną przeszłością i motywacjami, co sprawia, że trudno jednoznacznie ocenić ich postępowanie. Najbardziej urzekły mnie opisy zamku, pełnego ukrytych pomieszczeń, które nadają mu nietuzinkowy klimat i tajemniczość. Warto również wspomnieć o lalkach, ale nie zdradzę więcej szczegółów – chyba wiecie, dlaczego? :p Autorka umiejętnie dawkuje napięcie, stopniowo odkrywając przed czytelnikiem kolejne elementy układanki, co sprawia, że każdy z was będzie pragnął więcej. „1,3,1,4. Śmierć nas nie rozłączy” to powieść, która z pewnością przypadnie do gustu każdemu, kto ceni mroczne romanse z kryminalnym motywem. Książka ta dowodzi, że polska literatura młodzieżowa potrafi zaskakiwać i dostarczać czytelnikom niezapomnianych wrażeń, lecz będę szczera każdy dorosły znajdzie tutaj coś dla siebie. Jestem pod ogromnym wrażeniem budowy całej książki, pomysłu i konstrukcji. Nie jestem poliglotą więc najprościej będzie jak napisze, że polecam z całego serca. :D

"1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy" to debiut Aleksandry Maciejowskiej, w którym przenosimy się kilkadziesiąt lat wstecz, poznając Lucy - młodą dziewczynę, przybywającą do zamku nieznanych wcześniej krewnych. Mieszkają tam dwa zwaśnione rody, a ich chwiejna harmonia burzy się doszczętnie w posadach, gdy dochodzi do kolejnych zabójstw pokojówek... Jest to książka w konstrukcji tetbeszki - dwustronna - choć nietypowa, bowiem nie jest do opowieść do czytania w dowolnej kolejności, czy opowiadana na różne sposoby, a poniekąd 2 książki połączone w jedną. Tworzy to całkiem imponującą cegiełkę na 750 stron, niemniej nie ma co się zrażać długością, bowiem język i styl autorski jest bardzo przystepny i lekki, więc czyta się błyskawicznie. Co prawda niektóre momenty były dla mnie lekko przegadane i trochę za długie, ale nie byłam mimo to przytłoczona całością. Wielowątkowa powieść łączy w sobie elementy obyczaju, romansu historycznego, powieści YA i kryminału, trochę w stylu Doyle'a czy Christie. Ten nietypowy miks w interesujący sposób tworzy gęstą atmosferę sekretów rodzinnych i śledczych, gdzie z rownie dużym zaangażowaniem obserwujemy losy i relacje glownych bohaterów, czyli Lucy i Kaia (których perspektywy naprzemiennie nam towarzyszą, a dodatkowo przywodzą na myśl niewątpliwe skojarzenie z Romeo i Julią) oraz kolejne krwawe zbrodnie z niepokojącym motywem lalek i liczb. Zagadka jest ciekawa, a autorka umiejętnie wodzi czytelnika za nos, co rusz sugerując to nowych winnych, aby na sam koniec zaskoczyć rozwiązaniem sprawy. Motywacje antagonistyczne były również nietypowe, a końcowy "monolog złoczyńcy" pomógł sobie dobrze uporządkować poszczególne wydarzenia, które swym zagmatwaniem momentami wprowadzały poczucie lekkiego chaosu. Ciekawe były tu relacje i powiązania między bohaterami, pani Maciejowska zręcznie splotła ich zapadające w pamięci osobowości i wzajemne konotacje oraz wewnętrzne, rodzinne intrygi. Zmiennie dominowały obyczaj czy kryminał, balansujac w przemyślanej akcji, powolnej, ale sukcesywnie pchającej fabułę. Myślę, że to obiecujący początek pisarskiej ścieżki, który warto poznać Polecam!