Koń - Jarosław Jakubowski

Są książki, które wciągają w świat przedstawiony, żeby dać nam chwilę wytchnienia od rzeczywistości. „Koń” Jarosława Jakubowskiego nie należy do tej kategorii. To nie jest lektura, przy której się odpoczywa. To tekst, który cię unieruchamia, przytrzymuje za kołnierz, każe patrzeć i wąchać to, co gnije. A jednak, coś mnie w nim uwiodło. Od pierwszych stron miałam wrażenie, że nie tyle czytam, co wchodzę w sen, ale nie ten miękki, marzycielski, tylko ciężki, przyduszony, w którym powietrze jest zbyt gęste, by je swobodnie wciągnąć. Mocno odczułam teatralność tej prozy, nie tylko przez stylizowane dialogi czy bardzo fizyczny sposób opisu przestrzeni, ale przez to, jak postaci zdają się recytować swoje kwestie, czasem bez udziału emocji, jakby grali role, które przydzieliło im miejsce. Autor nie daje łatwych odpowiedzi. Nie daje właściwie żadnych. Pozostawia nas w tym mieście, z tą historią, która się nie kończy, tylko zapętla. Ale daje coś więcej: odbicie. Lustro. Moim zdaniem to nie jest powieść dla każdego. Ale warto dać szansę!