Podwójne mosty Wenisany - Linor Goralik, Roch Urbaniak, Agnieszka Sowińska

W Wenisanie trwa wojna między ludźmi a undami. Nawet dzieci są zaangażowane z walkę – pomagają w noszeniu zasobów i doglądają chorych i okaleczonych. Agata jest wycofana, wszyscy widzą w niej winną tego, co się dzieje. Gdy pewnego dnia dziewczynka słyszy o Azurrze, która przewodzi dezerterom, jest zaintrygowana. Czy dowie się, kto kryje się pod tym pseudonimem? Podwójne mosty Wenisany to drugi tom powieści Linor Goralik. Ponownie główną bohaterką jest dwunastoletnia Agata, wokół której rozgrywają się wydarzenia. Relacjonuje je narrator trzecioosobowy, który doskonale orientuje się nie tylko w sytuacji, lecz także zna myśli i uczucia dziewczynki i nam je opisuje. W tej części widzimy inną Agatę – jest wycofana, z nikim nie rozmawia, ponieważ wszyscy się od niej izolują. Nadal jednak marzy o spotkaniu z gabo, które teraz jednak odfrunęły i zamieszkały wśród najwyższych szczytów, by nie mieć kontaktu z ludźmi. Dziewczynka jest samotna, ale nie załamuje się. Nadal przemawia przez nią ciekawość i odwaga, ale są jakby nieco przygaszone. Ten tom to głównie pokazanie wojennych realiów. Agata, mimo młodego wiek, jest świadkiem rozprawiania się z dezerterami, musi też brać czynny udział w pomocy walczącym. Dzieci są odpowiedzialne za noszenie zasobów i za opiekowanie się rannymi. Każdy ma pod opieką kogoś, za kogo odpowiada. Ta wojenna zawierucha nie tylko pokazuje strach i niepokój o jutro. Mamy też okazję przyjrzeć się tym, którzy nie chcą walczyć i poznać ich motywacje. Wenisana, jako miejsce akcji, zmieniła się. Mamy teraz podwójne mosty, a przejście prawą odnogą jest niebezpieczne. Wszyscy boją się zalania, dlatego zajmują wyższe piętra. Wszędzie widać surowe straże, a także osoby, które nie mają już domów. Jest mroczniej, panuje uczucie beznadziei. Główne wątki, poza motywem wojny, to kwestia wspierania się w ciężkich czasach oraz próba odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Agata pozostała sama, ale w najgorszych chwilach może liczyć na pomoc koleżanek i kolegów, nawet tych, którzy porzucili ją po wybuchu wojny. Dla dziewczynki znalezienie swojego miejsca w tym nowym świecie nie jest łatwe. Nie chodzi tylko o wojnę, lecz o fakt, że wszyscy się od niej odsunęli. Z nikim nie rozmawia, nikt jej nie wspiera, jest sama. Tęskni nie tylko za rodzicami, lecz także za gabo, który wcześniej pomógł jej w wodzie. Agata jest jakby w rozkroku – nie czuje się dobrze ani wśród ludzi, a do świata podmorskiego nie należy. Podobnie jak w poprzednim tomie mamy tu mało dialogów. Owszem, pojawiają się, ale nie jest ich tak dużo, jak można by się spodziewać po książce dla dzieci. Dominuje jednak narracja. To dzięki niej jesteśmy w stanie zrozumieć milczącą dziewczynkę – jej emocje, uczucia, myśli i niepokoje. Nadal uważam, że powieść ma specyficzny klimat – nie chodzi tylko o dobrze zbudowaną i rozwiniętą atmosferę. Problemem jest fakt, że nie wszystko jest wyjaśniane, musimy sami domyślać się pewnych rzeczy i konstruować elementy tego świata od podstaw. Dla niektórych może to być świetna zabawa, jednak ja czułam się czasem zagubiona. Koniec tego tomu sprawił, że się załamałam. Jak to mogło się skończyć z tak wieloma niewyjaśnionymi rzeczami? Gdzie są kolejne części tej serii? Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, co dalej się stanie w Wenisanie i jak odnajdzie się w tym wszystkim dwunastoletnia Agata.