Aleksandra - Ela Downarowicz

Kiedy patronujesz takim książkom to wiesz, że to nie są książki z pierwszej lepszej łapanki (byle sztuki się zgadzały) ale książki, historie, które poruszają ciebie całym sercem. Ten debiut wywołał we mnie wiele emocji. Ja wiem, że każdy odbiera daną lekturę indywidualnie i to jest najpiękniejsze w literaturze, ale wiem też, że czytając tę pozycję na pewno chociaż przez ułamek sekundy zastanowisz się nad swoim życiem. „Aleksandra” to nie jest jedna z tych obyczajówek, które są nieodkładalne, ale jest tym typem obyczajówek, które dopasują się do każdej duszy, każdego zranionego człowieka. Miałam łzy, miałam uśmiech, miałam wiele przemyśleń. Mam pytanie do ciebie! Czy miałaś/łeś moment w swoim życiu, kiedy na tamten moment myślałeś, że gorzej być nie może? Może miałeś myśl, żeby skończyć z tym życiem? Nie chciało się tobie nic?, w życiu ci nie wyszło? etc. Miałam nie raz sytuacje, że gorzej być nie może i jakże było moje rozczarowanie, że jednak może, ale właśnie to co spotkałam w książce to jest właśnie ta odpowiedź, że po pierwsze czas leczy rany, po drugie to, że dziś płaczesz to nie oznacza końca, ale oznacza początek czegoś nowego. Przedstawiam wam Aleksandrę trzydziestosześcioletnia kobieta, która staje na rozstaju dróg. Co spowodowało taką sytuacje? Pozwólcie, że zostawię dla waszego poznania, ale nie jest łatwo. Mnóstwo spraw rodzinnych, źle podjętych decyzji którego konsekwencje właśnie się realizują. Jak bardzo musi być źle człowiekowi, żeby aż tak spaść na dno?! Ja na szczęście nie znam tego uczucia. Nasza bohaterka spełnia swoje marzenie, a mianowicie wyjazd/misja roczna do Afryki. To kolejna szybko podjęta decyzja, ale czy udana? Na pewno będzie bardzo ciekawie. Jeszcze nie ma pojęcia jak bardzo, ale to bardzo ten wózek zwany życiem się rozpędzi. Poznamy wiele bardzo ciekawych ludzi/postaci których historie łączą się ze sobą w jedną cudowną, klarowną historię, o dziewczynie która uciekając od konsekwencji urodziła się na nowo! Nie takiego zakończenia się spodziewałam, ale to jakie jest to właśnie jest najpiękniejsze, takie które daje życie, a nie czytelnik. Z całego serca dziękuję Wydawnictwu Videograf za możliwość bycia patronem tego debiutu, bo takie historie nie tylko budują moralnie, ale budują duchowo to coś co jest uśpione na dnie twojego serca i dziękuję za to autorce pani Eli Downarowicz, że zostało wydobyte na światło dzienne. Czekam na kolejne książki, a was zachęcam to przeczytania historii, która daje dużo do myślenia.