Cicho, cichutko - Ignacy Karpowicz

Ta okładka nowej książki Karpowicza kusiła mnie już od dłuższego czasu, zachwycając przede wszystkim prostym designem i pięknym tłoczeniem utrzymanym w beżowej kolorystyce. Zachwycona dotychczasową twórczością tego autora być może miałam większe niż standardowy czytelnik oczekiwania, które niestety tylko w części pokryły się z rzeczywistością. To, co najbardziej lubię w prozie Karpowicza, tutaj niestety wychodzi mocno średnio. Fabuła jest utrzymana w dosyć ponurej atmosferze, ilość niezbyt optymistycznych refleksji nad życiem niestety dosyć mnie przytłoczyła. Dużo jest mowy o przemijaniu, chorobach i goryczy, co z jednej strony zwraca uwagę na te mniej przyjemne aspekty życia, których mimo wszystko też doświadczamy, a z drugiej wprowadza czytelnika w dosłownie grobowy nastrój. To zaskakujące, szczególnie dlatego, że Karpowicz jest znany ze swojego poczucia humoru! Książka jest zbiorem różnych historii, co wprowadza jednocześnie aspekt urozmaicenia i pogubienia w ogólnej narracji. Mimo to uważam, że to książka, której warto dać szansę, jednak podobne klimaty nie do końca trafiają w moje gusta i póki co uważam za niestety najsłabszą pozycję tego autora. Oby kolejne były już tylko lepsze!