Róża wiatrów - Agnieszka Krawczyk

Róża Wiatrów symbolizuje różnorodność ścieżek, które możemy obrać. W życiu codziennie podejmujemy mniejsze i większe decyzje, które prowadzą nas w danym kierunku i plotą skomplikowane ścieżki losu. Nie każdy wybór jednak może okazać się trafiony i szczęśliwy. Po lecie w Dębkach wiele się zmieniło, a okolica opustoszała. Matylda wróciła do domu i oddała się pracy twórczej, okazyjnie poświęcając czas Łukaszowi, który skupił się na wprowadzaniu własnych, życiowych zmian. Dom Józefa ucichł, gdy ukochana Ola wyjechała na studia, a Ignacy dzielnie walczył, by zamieszkać bliżej dziewczyny. Anita z Irminą za to nieustannie mierzą się z wyzwaniami prowadzenia dworu w Drozdowie i własnymi problemami. I choć wydawać by się mogło, że tę grupę niewiele łączy, to jednak nić przyjaźni, która nawiązała się między nimi wcześniej nie zerwie się tak łatwo. Tylko czy oni w porę zauważą, że mają coś bezcennego – siebie nawzajem? „Róża Wiatrów” to drugi i niestety ostatni tom dylogii „Przylądek Wichrów”. Dzięki wznowieniu zachwyca grafiką okładki, ale i niezmiennie rozkochuje wnętrzem każdego czytelnika spragnionego wybornej uczty literackiej o zabarwieniu obyczajowym. Wichry losu nie zawsze są przychylne dla bohaterów, a jednak intrygująco pokazują, że czasem początkowe trudności prowadzą do pięknych rzeczy. Agnieszka sprawia, że rozkochujemy się w polskim wybrzeżu, archeologii, wrakach statków, aranżacji wnętrz, czy tkaninach artystycznych. Wątki te nie są częstym elementem powieści i dodają temu cyklowi oryginalności, lecz także wzmagają chęć na zgłębienie tematu. Jednak tym, co najważniejsze, są kwestie życiowe poruszane w tej wielowątkowej historii, dotyczące bliskich zwyczajnemu człowiekowi spraw. Przypatrujemy się tu romantycznym zawirowaniom różnego rodzaju, tajemnicom przeszłości, które zawsze w końcu znajdą sposób, by o sobie przypomnieć, radzeniu sobie z żałobą i stratą, a także żalem za własne czyny, lecz również walce o spełnienie marzeń, o siebie i znajdywaniu tego maleńkiego światełka w tunelu, które daje siłę by dalej trwać. To piękna, mądra i wartościowa pozycja, przy której spędzony czas zdecydowanie nie pozostaje stracony. Polecam!