Mniej więcej Maddy - Lisa Genova

„Mniej więcej Maddy” to opowieść, która przenika czytającego na wskroś, boleśnie go przy tym turbując. To jedna z tych potrzebnych pozycji, wyjętych z mrocznego horroru niedomówień, niespełnionych oczekiwań i gry pozorów, uświadamiająca, otwierająca oczy, miażdżąca psychicznie wstrząsającym przekonaniem, że tuż obok, podobne historie dzieją się naprawdę. Choroba dwubiegunowa bezdusznie paraliżuje, więzi, uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Nieświadomość na czym polega, jak wyniszcza, zabija od środka, może nieść za sobą naprawdę dramatyczne konsekwencje, dlatego tak ważne jest, by poruszać ten trudny temat jak najczęściej. Tylko wiedza może nieść ochronę, a ta wartościowa, pełna empatii pozycja udowodniła mi, że naprawdę zakres posiadanych przeze mnie informacji na temat tego zaburzenia jest znikomy i cieszę się, że wreszcie mogłam to zmienić. Granica między przygnębieniem, apatią a wyniszczającą chorobą jest zbyt cienka, by mógł to dojrzeć człowiek zagubiony, niezrozumiany, dążący do zaspokojenia presji społeczeństwa. Co gorsze, nawet samo dostrzeżenie problemu może okazać się niewystarczające, gdy brak wsparcia miesza się ze strachem, leki przynoszą dokuczliwe skutki uboczne, a napady maniakalne przychodzą z zaskoczenia, całkowicie zmiatając logiczne myślenie. Pomysł za pomysłem, niedomówienie za niedomówieniem i stale rosnące panika mieszająca się z euforią! Czy uda się w porę wyjść z tej niszczącej spirali? Czy Maddy zaufa bliskim oraz lekarzom i pozwoli sobie pomóc? I jaką rolę w kształtowaniu samej siebie odegra stand-up? Na ogromne brawa zasługuje doskonała analiza psychologiczna głównej bohaterki, która nie tylko umożliwia czytelnikowi dokładne poznanie Maddy, jej największych lęków, pragnień, wątpliwości, ale przede wszystkim prezentuje nam wnikliwą prezentację przebiegu choroby dwubiegunowej i tego, jak wpływa na kobietę. Ta powieść to naprawdę niesamowicie silne przeżycie, które wywołuje wiele intensywnych, odurzających emocji, dostarczając przy tym wyjątkowo cennej wiedzy, dzięki której przestaniemy być ignorantami! Bezsprzecznie, ta wartościowa i piękna książka zatrzęsie Waszym światem! Polecam! 💓

Maddy jak każda nastolatka boryka się z pewnymi trudnościami. Szkoła, nauka, egzaminy, próby bycia cool, rozstanie z chłopakiem i szukanie przyjaciół lub chodźby koleżanki. Jednak w pewnym momencie zaczyna się z nią dziać coś niepokojącego. Pojawia się niezdrowa fascynacja Taylor Swift i jakaś niepokojąca mania. Po tym ataku, poznaje diagnozę. Choroba afektywna dwubiegunowa. Zarówno jej jak i życie najbliższych się zmienia... Dawno temu czytałam książkę autorki, "Motyl". Kiedy tylko zobaczyłam, że i w tej powieści zostaje poruszony temat jednej z wielu chorób o których się zazwyczaj nie pisze, bardzo chciałam poznać i tę pozycję. Niesamowicie podoba mi się to jak autorka prowadzi narrację. Wchodzi głęboko w psychikę głównej bohaterki przedstawiając bardzo dokładnie to z czym borykają się ludzie z tą chorobą. Jak w ciągu chwili okazuje się, że nic już nie będzie jak dawniej. Za każdym "rogiem" czai się jakiś kamyk, który poruszy górę odpowiadającą za kolejny atak. O tym, że mimo wszystko warto walczyć o swoje marzenia i pragnienia. Wbrew rodzinie, wbrew temu drugiemu ja, wbrew oczekiwań społeczeństwa, a to najchętniej wykluczyłoby takich ludzi. To także powieść o ciągłej niepewności i obawie o życie. Depresji czekającej na swój moment. Świetnie napisana, w niektórych momentach aż czuje się dezorientacje, wewnętrzną walkę z samą sobą i strach przed ujawnieniem się bohaterki. Kolejna ważna książka autorki, którą warto poznać.

Odbieganie od z góry przyjętych norm w danym środowisku nigdy nie jest zbyt mile widziane. Jednak czasami nie mamy wpływu na pewne rzeczy… A na całym świecie, średnio 1 na 8 osób cierpi na zaburzenia psychiczne. Maddy Banks to niczym nie wyróżniająca się studentka i jedna z miliona zwyczajnych, młodych twarzy Nowego Jorku. Studia ją stresują, jednak nie ma w tym nic wielkiego. Jej licealny związek to wzloty i upadki, rozstania i powroty, ale przecież te pierwsze miłości często niosą ze sobą wiele dramatów. Ma dwoje rodzeństwa, kochającą mamę i ojczyma, który zapewnił jej i jej bliskim dostatnie życie. Nie najlepiej idzie jej nawiązywanie przyjaźni i momentami doskwiera jej samotność, nie jest przekonana co do dalszej ścieżki swojej kariery, ale przecież jest młoda i tak wiele przed nią. Przynajmniej tak się wydaje dopóki jej zachowanie nie jest coraz bardziej niepokojące. „Mniej więcej Maddy” to moje pierwsze spotkanie z piórem Genovy i już wiem, że na pewno nie ostatnie. Autorka ma niesamowity talent, bawi się słowem niczym najlepszym przyjacielem, a przy okazji trafia zarówno w umysł, jak i serce czytelnika, nie pozwalając, by zapomniał o jej twórczości i ważnych tematach, które w niej podnosi. To jedna z tych książek, która zostawia na duszy trwały ślad, rodzi refleksję, ale i otwiera oczy na problemy, które są całkiem powszechną częścią tego świata, lecz nadal stanowią powód do wstydu. Szacuje się, że na świecie na zaburzenia afektywne dwubiegunowe cierpi około 40 milionów osób. I właśnie tematykę tej choroby przybliża ta pozycja, robiąc to w sposób trafiający do czytelnika, zrozumiały, ale i niezwykle taktowny i mądry, ukazujący postrzeganie osoby chorej, co otwiera oczy i uczy, ale też prowadzi do zrozumienia. Życie Maddy i jej bliskich to seria wzlotów i upadków, dostosowanie leczenia nie jest proste, a zaakceptowanie choroby tym bardziej, zwłaszcza w młodym wieku. Genova z wyczuciem, ale i bez cenzury ukazuje nam losy dziewczyny, prowadzi przez manię i depresję, kolejne pobyty w szpitalach, skutki uboczne leczenia, czy myśli samobójcze. Robi to jednak tak umiejętnie, że nie odczuwamy przytłoczenia ciężarem głównego wątku historii, a z ciekawością i zaangażowaniem poznajemy losy głównej bohaterki, jak i meandry ludzkiego umysłu oraz czasami nierówną walkę z chorobą. Niezmiennie w tym świecie, by udźwignąć piętno choroby, jakiejkolwiek, trzeba siły. Nie każdy zostanie i wesprze, nie każdy zrozumie istotę problemu, zaakceptuje także te gorsze dni, których czasem jest sporo. Nie wszystkim uda się znaleźć własną drogą, będąc definiowanym przez ograniczenia organizmu. Ale to wszystko jest możliwe i osiągalne, i przede wszystkim na to daje nadzieję Genova w tej słodko-gorzkiej historii, która w sposób szalenie wciągający, ale przede wszystkim mądry i dojrzały, pokazuje nam, że życie nie kończy się wraz z diagnozą. I przypomina, tak zwyczajnie, że warto żyć. Piękna, wartościowa i pozostająca pod skórą powieść, którą polecam z całego serca! To naprawdę trzeba przeczytać!