Najjaśniejszy promień słońca - Lisina Coney, Katarzyna Malita

W naszym życiu nie zawsze świeci słońce. Czasem nadciągają burzowe chmury, niosąc ciemność i smutek, i wydaje się, że nie ma szans na to, by je przegonić. Ale w końcu nadchodzi upragniony wiatr zmian, który powoli je rozwiewa, sprawiając, że delikatne promienie słońca nieśmiało wychylają się zza tych chmur. I w najmroczniejszych momentach warto o tym pamiętać. Grace nie należy do przebojowych, lubujących się w imprezach studentek. Przez wydarzenia z przeszłości kiepsko czuje się w tłumie, unika spotkań w większym gronie, a bezpieczeństwo zapewnia jej obecność nielicznych przyjaciół, którzy szanują jej granice i niosą jej wsparcie. Wychowana w bezwarunkowej miłości przez dwóch ojców wie, że chciałaby stworzyć właśnie taką, szczęśliwą i zgodną rodzinę, jednak jej obawa co do mężczyzn skutecznie utrudnia jej randkowanie. Choć jest silna i udało jej się pokonać wiele swoich demonów, czasem łatwiej jest z nimi walczyć, mając kogoś u boku… Cal swoim wyglądem może przestraszyć. Wysoki, wytatuowany mężczyzna od razu może niektórym kojarzyć się z groźnym człowiekiem działającym na granicy prawa. Jednak Cal ma złote serce, ciężko zapracował na swoją pozycję, a jego salon tatuażu cieszy się znakomitą renomą. Nie dla niego całonocne zabawy czy nic nie znaczące jednonocne podrywy. Jego serce jest już zajęte przez uroczą małą dziewczynkę, siostrę, dla której gotów jest zrobić naprawdę wszystko. Ale może znajdzie się tam miejsce dla jeszcze jednej osoby? „Najjaśniejszy promień słońca” to książka, która niesie tak niezwykłe ukojenie dla duszy, że trudno to ubrać w słowa. Autorka korzysta ze znanych motywów age gap, czy friends to lovers, dobiera głównych bohaterów trochę na zasadzie przeciwieństw, a jednak nic z tego nie sprawia, że książka ma cokolwiek wspólnego ze sztampą. Trzeba oddać Coney, że pisze świetnie – obrazowo, realistycznie, chwytliwie i z pomysłem, a porównanie życia głównej bohaterki do kwitnienia jest niebanalnym, ale też idealnie rezonującym z treścią pomysłem. I całość, choć delikatna niczym płatki kwiatów, zgrywa się w historię mocną, emocjonalną i przede wszystkim zapadającym w pamięć, a wszystko dzięki magii pióra i niepodważalnemu talentowi Autorki. Rozwój relacji głównych bohaterów jest stopniowy, co nadaje jej autentyczności, a jednocześnie sprawia, że czytelnik z całych sił kibicuje im w ich drodze po jakże zasłużone szczęście. W książce znajdziemy ważne tematy dotyczące wychowania w różnych domach i konfiguracjach rodziny, co podnosi też istotną kwestię tego, że najistotniejsza jest miłość, akceptacja, i to, by mieć kotwicę w ludziach, którzy przysłużyli się do naszego wzrastania. Dodatkowym elementem są też pozory, po których oceniamy ludzi, mogące być bardzo mylne, czego najlepszym przykładem jest Cal. To także historia o mierzeniu się z własnymi lękami, o trudach życia w dysfunkcyjnym domu, o druzgocącej mocy używek, czy też o tym, że trauma nie musi ograniczać nas w każdym aspekcie życia, jeśli przy wsparciu innych sukcesywnie będziemy próbowali panować nad jej ingerencją w naszą codzienność. Fabuła ujmuje na każdym kroku, jest przemyślana i wciągająca, a przez powieść po prostu się płynie, by na koniec odczuć, że napełniła nasze serce ciepłem, spokojem, ale też nadzieją. To naprawdę wyjątkowa książka, którą warto poznać i gwarantuję, że nie będziecie tego żałować.