Kobieta z różowym brylantem - Maria Ulatowska, Jacek Skowroński

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki „Kobieta z różowym brylantem” autorstwa Marii Ulatowskiej i Jacka Skowrońskiego. To powieść, która zaczyna się jak klasyczny thriller, a kończy jak jazda bez trzymanki – tylko że w trakcie tej szalonej podróży ktoś zgubił najdroższy brylant świata, pamięć, reputację i zdrowy rozsądek. Gdyby mnie to spotkało, pewnie bym się popłakała. Maria Ulatowska i Jacek Skowroński biorą na warsztat sensację, dorzucają ironiczny humor i pokazują, że nawet najlepsi mogą w jednej chwili spaść z piedestału prosto w błoto. Na scenę wkracza trójka topowych polskich agentów – ludzi, którzy jeszcze wczoraj stanowili elitę elit, a dziś… cóż, oficjalnie są oskarżeni o kradzież różowego brylantu. I nie byle jakiego kamyka z bazarku, lecz klejnotu, którego cena przyprawia o zawrót głowy. Z dnia na dzień z bohaterów stają się podejrzanymi, z profesjonalistów – wrogami publicznymi. Państwo mówi im „dziękujemy”, media ogłaszają „winnych”, a oni mogą jedynie wymieniać między sobą pytanie: „Co teraz?”. Łączy ich jedno – nie zamierzają grzecznie iść siedzieć za coś, czego nie zrobili. Co mi się podoba, to fakt, że to nie są papierowi herosi. To postacie, które popełniają błędy, wkurzają się, ironizują, a czasem działają bardziej instynktem niż według planu. Według mnie nadaje im takiego ludzkiego, realistycznego wyglądu, z którym można się utożsamić. Ich dialogi brzmią jak rozmowy ludzi, którzy wiedzą, że sytuacja jest fatalna, ale skoro i tak jest źle, to przynajmniej można sobie dogryźć. Dzięki temu bohaterowie wypadają autentycznie, bardziej jak ludzie z krwi i kości niż pomniki służb specjalnych. I wtedy pojawia się ona – kobieta z różowym brylantem. A raczej: kobieta, która budzi się w lesie, nie pamięta, jak tam trafiła, a jej życie jest jednym wielkim znakiem zapytania. To postać, która wnosi do historii chaos, tajemnicę i pytanie: czy ona jest kluczem do rozwiązania zagadki, czy kolejnym problemem? Jej wątek to mieszanka zagubienia, niepewności i powolnego odkrywania, że coś tu bardzo, bardzo się nie zgadza. Jedno jest pewne – myślisz, że zgadłeś dalszy ciąg książki, wiesz, kto, co i dlaczego, a autorzy udowodnią, że jesteś w błędzie. Tak było u mnie. Mega denerwujące, ale takie niby nic sprawia, że książki nie chcesz odłożyć, by przekonać się, jaka jest odpowiedź. Jeśli miałabym porównać tę powieść do ekranizacji, to cała fabuła pędzi jak serial sensacyjny – „jeszcze tylko jeden odcinek”. Każdy rozdział kończy się w taki sposób, że naprawdę chcesz czytać kolejny i kolejny. Pościgi, ucieczki, kombinowanie, nagłe zwroty akcji i sytuacje, w których bohaterowie muszą wybierać między mniejszym a większym złem. A wszystko to podlane humorem, który nie rozładowuje napięcia, ale sprawia, że czytelnik uśmiecha się nawet wtedy, gdy robi się naprawdę niebezpiecznie. Dlaczego powinniście po nią sięgnąć? Bo to książka dynamiczna, zabawna, z bohaterami, których da się lubić, nawet gdy popełniają głupoty. Nie ma tu długich opisów, które usypiają, za to są dialogi, akcja i napięcie. Idealna dla tych, którzy lubią sensację, ale nie chcą czytać „na poważnie i bez uśmiechu”. „Kobieta z różowym brylantem” to thriller z pazurem i humorem, w którym bohaterowie nie są idealni, świat nie jest sprawiedliwy, a jeden kamień może zniszczyć kilka życiorysów. Jeśli lubisz historie, w których wszystko idzie nie tak, jak powinno, a mimo to czyta się je z bananem na twarzy, ta książka zdecydowanie jest dla Ciebie.