Lena - Barbara Wysoczańska

„Lena” – Barbara Wysoczańska Barbara Wysoczańska po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać powieści, które trafiają prosto w serce. „Lena” to historia, która porusza, zachwyca i nie daje o sobie zapomnieć. Uwielbiam książki tej autorki – za emocje, za głębię, za sposób, w jaki potrafi opowiadać o kobietach silnych, choć doświadczonych przez los. Każda jej powieść to dla mnie gwarancja literackiej uczty, a „Lena” tylko to potwierdza. Tytułowa bohaterka, Lena Garlicka, to polska malarka, która po wojennych traumach układa sobie życie w Paryżu. Wydaje się, że odnalazła spokój, dopóki nie otrzymuje wiadomości, która zmusza ją do powrotu do ojczyzny i konfrontacji z przeszłością. We Lwowie w areszcie przebywa jej mąż – człowiek, którego dziewięć lat temu opuściła, a który kiedyś uratował jej życie. Lena podejmuje trudną decyzję: wraca, by mu pomóc i tym samym zmierzyć się z własnymi wspomnieniami oraz ranami, które nigdy się nie zagoiły. Wysoczańska jak zawsze zachwyca stylem – subtelnym, emocjonalnym i pełnym wrażliwości. Każde zdanie jest przemyślane, każda scena porusza. Autorka doskonale łączy dramat jednostki z brutalnym tłem historycznym – wojną, głodem, przemocą i śmiercią, która nieustannie towarzyszy bohaterom. To nie jest tylko powieść o miłości. To opowieść o przetrwaniu, o sile kobiety, o odwadze, by spojrzeć w oczy własnym demonom. Muszę przyznać, że z tym tytułem przepadłam całkowicie. Nie mogłam się oderwać, bo to jedna z tych książek, które czyta się z zapartym tchem, a emocje pozostają w sercu na długo po ostatniej stronie. To zdecydowanie powieść z gatunku tych nieodkładalnych – porusza, wzrusza i zostaje z czytelnikiem na długo. „Lena” polecam wszystkim, którzy cenią literaturę historyczno-obyczajową z mocnym tłem emocjonalnym. To idealna lektura dla osób, które lubią, gdy książka nie tylko opowiada historię, ale też pozwala ją przeżyć. Barbara Wysoczańska po raz kolejny udowodniła, że jej powieści mają duszę – i właśnie za to tak bardzo je uwielbiam.