Łabędź i nietoperz - Keigo Higashino

W Tokio ginie znany prawnik, a po niedługim czasie do zbrodni przyznaje się pewien emeryt... w dodatku nie tylko do tej. Jego wyzwanie jednak tworzy szereg kolejnych pytań i wątpliwości, gdy zamieszane w zdarzenia młodsze pokolenie zaczyna drążyć i odkrywać sekrety rodziców... Znany już styl tworzenia fabuły kryminalnej przez autora, gdzie od poznania winnego praktycznie zaczyna się dopiero cała akcja, ponownie się sprawdził znakomicie i przewrotnie. Akcja nie jest zbyt szybka, co nie odbiera jej nic z wciągającej siły. Pozornie od samego początku mamy podane na tacy wyjaśnienie sprawy, ale to moc drążenia, zabawy niuansami, zwracania uwagi na najdrobniejsze gesty i szczegóły ukazują, jak to, co nam się wydaje, że jest całością, stanowi dopiero czubek fabularnej góry lodowej. Wnikanie w tajemnice przeszłości stopniowo odsłania kolejne warstwy prawdy, która niejednokrotnie potrafi zaskoczyć. Atmosfera całości jest dość ciężkawa, a zarazem przyciągająca i skłaniająca do namysłu razem z bohaterami. Dość spore grono postaci to cały szereg emocji - tych wyraźnych, jak i tych skrzętnie skrywanych - opowieści i ciężaru puzzli kryminalnej układanki, bowiem dopiero pełna ich perspektywa pozwala dostrzec szerszy obraz. Wyraźnie czuć autentyzm ich uczuć oraz reakcji na zdarzenia, a zarazem naleciałości kulturowe i obyczajowe w formie ich przeżywania. Całość stanowi interesujacy, momentami wrecz filozoficzno-refleksyjny obraz toposu zbrodni i kary. Ciekawe są również rozważania, jak zbrodnia jednej osoby pociąga za sobą konsekwencje dla całego otoczenia. Relacje stają się tu chwiejne, niekiedy wręcz kontrowersyjne w obliczu powiązań, a zarazem ukazujące desperację jednostki postawionej naprzeciw trudnych dylematów moralnych. Odznacza się tu dodatkowo też estetyka samego stylu pisarskiego autora, która, choć wykorzystana w kryminale, niczym nie ustępuje literaturze pięknej. Każda przygoda z autorem jest dla mnie niecodziennym odkryciem gatunkowym i refleksyjnym. Polecam!