Dzieci wierzby - Małgorzata Stasiak

Karolina, egzystująca w nijakim małżeństwie, w nijakim mieszkaniu i w pracy niezbyt rozwijającej jej pasje. Pogodzona z faktem, iż małżonek uciekł z wartościowym towarem, mniej pogodzona z tym,że to ona będzie musiał za ten towar zapłacić. Kuba, przed wieloma laty wyemigrował w świat, który rozumie. Drzewa, natura, to jest coś co go nie zawodzi. Gorzej z ludźmi. Z przymusu wraca do Polic by zająć się matką, mimo,że ona nigdy nie zajmowała się nim. Tych dwoje, bardzo dobrze sobie znanych, kiedyś tam mieszkających obok, ponownie wprowadza się do domu rodziców. Co z tego wyniknie? Jakie niespodzianki przygotował dla nich los? Po udanym, zabawnym i pełnym refleksji debiucie autorka ponownie wróciła z tematami trudnymi. Ubrała je jednak w płaszczyk niewymuszonego, naturalnego humoru. Czytając o demencji, trudnym dzieciństwie, kłodach rzucanych bohaterom pod nogi nie sposób się nie uśmiechnąć. Wiem jak to brzmi. Wiadomo, nie są to tematy błahe, z których należy się wyśmiewać. I Pani Małgosia nie robi tego w sposób prześmiewczy ale taki, by czytelnik poprzez lekturę, łzy śmiechu gdzieś tam pomiędzy wcisnął i łzę smutku, zastanowił się nad tym co ważne, dla nas, osób obok. Bohaterowie są zmuszeni sięgnąć do korzeni, ale czy to co odkryją im się spodoba... cóż życie to jedna wielka niespodzianka, niekoniecznie przyjemna. Trzeba je brać jakie jest, patrzeć z nadzieją na przyszłość, pogodzić się z przeszłością i żyć w zgodzie z innym, nawet jeśli oni kiedyś nas skrzywdzili. Bo co nam po życiu w nienawiści, na co komu skumulowany jad... Książkę bardzo polecam, czytajcie, śmiejcie się i pozwólcie sobie na refleksję.