Mama mnie wymyśliła - Stanisław Piguła

„Mama mnie wymyśliła” to poruszająca, pełna emocji opowieść o dorastaniu, samotności, potrzebie miłości i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie. Stanisław Piguła stworzył historię, która — choć momentami przypomina współczesną baśń o Kopciuszku — sięga znacznie głębiej. To książka o relacjach rodzinnych, które nie miały szans się zbudować, o pierwszej miłości i o kobiecości, która dopiero zaczyna się kształtować. Główną bohaterką powieści jest Julia, młoda dziewczyna wychowywana przez surową ciotkę, w całkowitym oderwaniu od zwyczajnego, beztroskiego dzieciństwa. Jej życie przez wiele lat przypominało zamknięty klasztor — z dyscypliną, skromnością i emocjonalnym chłodem. Julia nie znała ojca. Wiedziała tylko, że jej matka zmarła, gdy była jeszcze dzieckiem, zostawiając po sobie milczenie, tajemnicę i… testament. Z chwilą osiągnięcia pełnoletności Julia dowiaduje się, że ma wybór: może odnaleźć swojego ojca i spróbować nawiązać z nim relację. To ostatnia wola jej matki — kobiety, która „wymyśliła” Julię, by mieć kogo kochać, ale której zabrakło czasu, by tę miłość w pełni okazać. Julia, dotąd posłuszna, ułożona i pozornie spokojna, podejmuje decyzję, która odmienia jej życie. Wkraczając w nową rzeczywistość, Julia spotyka swojego ojca — mężczyznę, który nie wiedział o jej istnieniu. Między nimi od początku pojawia się poruszająca więź, jakby mimo lat rozłąki ich serca od razu się rozpoznały. Jednak ta relacja natrafia na mur w postaci obecnej żony ojca — kobiety chłodnej, zaborczej i wyraźnie niechętnej obecności Julii. Narastające napięcie prowadzi do bolesnych wydarzeń, w których Julia zmuszona jest zderzyć się z brutalnością odrzucenia, ale też z własną siłą, która do tej pory drzemała głęboko w niej. Równolegle Julia doświadcza pierwszej miłości. Jej związek z Jankiem jest intensywny, cielesny, pełen nowych, nieznanych wcześniej emocji. Autor z wielką delikatnością opisuje budzącą się kobiecość Julii — jej pragnienia, niepewności i tęsknoty. Ta relacja nie jest jedynie dodatkiem do fabuły — stanowi ważny etap w dojrzewaniu bohaterki, która po raz pierwszy w życiu czuje się naprawdę chciana i zauważona jako kobieta, nie tylko jako czyjaś córka czy podopieczna. Styl Stanisława Piguły jest oszczędny, ale bardzo obrazowy. Autor nie nadużywa emocji, ale prowadzi narrację z wyczuciem, pozwalając czytelnikowi naprawdę wczuć się w świat Julii. Język powieści jest przejrzysty, a tempo opowieści spokojne, co idealnie współgra z wewnętrznym procesem przemiany głównej bohaterki. To powieść, w której emocje są obecne nie w górnolotnych słowach, ale w drobnych gestach, spojrzeniach, niedopowiedzeniach. „Mama mnie wymyśliła” to książka o potrzebie miłości — nie tylko tej romantycznej, ale przede wszystkim tej podstawowej, rodzicielskiej, której Julia tak długo była pozbawiona. To także historia o przekraczaniu granic — zarówno tych narzuconych przez innych, jak i tych, które sami sobie budujemy w obawie przed odrzuceniem. Ta powieść wzrusza, momentami boli, ale przede wszystkim daje nadzieję. Julia to bohaterka, którą trudno zapomnieć — cicha, wrażliwa, ale z każdą stroną coraz silniejsza. Jej historia pokazuje, że nawet jeśli nasze życie zaczyna się w cieniu cudzych decyzji, zawsze możemy zawalczyć o siebie. Polecam tę książkę z całego serca — każdemu, kto ceni literaturę emocjonalną, intymną i autentyczną. To opowieść o dorastaniu, o tęsknocie, o pierwszym buncie i o miłości — takiej, która może uleczyć rany, ale też je zostawić. Książka, która zostaje w głowie i w sercu na długo.