Zbrodnia i rubin - Helena Dixon

Anglia, lata 30. XX wieku. Kitty musi przejąć stery rodzinnego hotelu na czas nieobecności nestorki rodu. Czas, który miał być poświęcony na przygotowanie do balu i występu znanej piosenkarki owiewa jednak niepokojący cień zbrodni. W pokojach hotelowych dochodzi do włamań, w mieście krążą plotki o skradzionym rubinie, a cała intryga ma coraz więcej ofiar. Kitty z pomocą kapitana Matthew musi rozwikłać zagadkę i ocalić hotel oraz jego gości... Lubię dobrze oddany klimat XX-wiecznej Anglii, więc z przyjemnością zanurzyłam się pełne elegancji pokoje hotele, dyskursy dystyngowanych gości i pełną klasy atmosferę, w której tropy zbrodni odbiera się zupełnie inaczej, niż we współczesnych kryminałach. Subtelniejsze sceny, spore nastawienie na dedukcję, obserwację i rozważania oraz przyjemna warstwa obyczajowa świetnie współgrały w aranżacji opowieści. Fabuła ma w sobie zarazem spokojną akcję, ale i wystarczającą dynamikę, by utrzymać zainteresowanie i nieustannie podtrzymywać kryminalny wydźwięk fabuły. Autorka w dobrych momentach dorzuca do pieca małymi zwrotami akcji czy ciekawymi tropami, a nawet, gdy mamy chwilę oddechu na cieszenie się lżejszymi opisami, czy dialogami, to i tak z tyłu głowy czuć, że nadciąga kulminacja. Finał może nie był aż tak zaskakujący, bowiem wyraźnie było widać, które z postaci są szemrane, niemniej do samego końca czytało się dobrze. Bohaterowie są napisani nieźle, mają swoje charakterystyczne, wyraźne cechy, odznaczają się w toku zdarzeń emocjami i przeżyciami, dodatkową z manierą właściwą epoce. Duet Kitty i Matthew dobrze tu współgra, mają między sobą wyraźną chemię i podstawy do dalszego budowania tej spokojnie rozwijającej się relacji, jak i śledczych umiejętności. To pierwszy tom cyklu, który uznaję za obiecujący start. Lektura jest lekka, wciagająca i dobrze oddająca realia historyczne, społeczność i obyczaje. Dla fanów retro kryminałów jak najbardziej do sięgnięcia. Ja polecam i chętnie sięgnę po kontynuację 😊