Dom babci (barwione brzegi) - Beata Agopsowicz

„Dom babci” Beaty Agopsowicz to jedna z tych powieści, które zaczynają się niepozornie, a z każdą kolejną stroną coraz głębiej wchodzą pod skórę. To historia pełna emocji, rodzinnych sekretów i cichego, świątecznego blasku, który rozświetla nawet najtrudniejsze wspomnienia. Lena, główna bohaterka, wraca do rodzinnych Rachowic na pogrzeb babci — kobiety, która była dla niej ostoją w dzieciństwie, ale z biegiem lat ich relacja stała się bardziej skomplikowana. Ten powrót nie jest łatwy, bo zmusza ją do zmierzenia się z miejscem, które pamięta jako przystań, ale też świadectwo bólu. Jednak w tej trudnej podróży Lena nie jest sama. W jej życiu pojawia się Paweł — mężczyzna, który uciekł od wielkomiejskiego pędu i znalazł swoje miejsce na wsi. Jego spokojne, ciepłe podejście i chęć pomocy nadają historii wyjątkowej lekkości. Ich relacja rozwija się subtelnie, naturalnie, bez wymuszeń, dając czytelnikowi chwilę oddechu między trudniejszymi emocjonalnie fragmentami. Odkrycie pamiętnika i listów na strychu rodzinnego domu jest punktem zwrotnym całej historii. Tajemnicza Róża staje się postacią tak intrygującą, że wraz z Leną pragniemy poznać każdy szczegół z jej życia. Autorka świetnie poprowadziła te dwie linie czasowe — współczesną i tę sprzed lat — dzięki czemu całość jest spójna, interesująca i pełna nieoczywistych emocji. Z kart powieści wylewa się ciepło, ale i ból, skrywane przez lata tajemnice i milczenie, które potrafi zostawić ślad na całym życiu. W trakcie lektury nieustannie towarzyszą nam nostalgia, wzruszenie, czasem smutek, ale też coraz większa ulga, bo „Dom babci” to przede wszystkim opowieść o uzdrawianiu. O tym, że czasem trzeba wrócić do miejsc, które bolą, by odzyskać siebie. Że prawda, choć trudna, przynosi światło. Że bliskość drugiej osoby potrafi uleczyć nawet głęboko ukryte rany. Styl Beaty Agopsowicz jest niezwykle klimatyczny — lekki, plastyczny, pełen detali, które sprawiają, że czujemy zapach starego domu, miękkość babcinego szala czy chłód grudniowego powietrza. Autorka świetnie balansuje między refleksją a ciepłem, między rodziną a miłością, między przeszłością a teraźniejszością. To książka idealna dla miłośników powieści obyczajowych, historii rodzinnych, opowieści o korzeniach i o tym, jak bardzo przeszłość wpływa na nasze teraźniejsze decyzje. Dla tych, którzy lubią czytać o emocjach prawdziwych, niekiedy trudnych, ale zawsze prowadzących do światła. „Dom babci” szczególnie spodoba się czytelnikom, którzy szukają historii wzruszającej, pięknej, otulającej świątecznym klimatem, ale jednocześnie głębokiej. Ta powieść zostawia po sobie ciepło, refleksję i przekonanie, że czasem powroty — choć niełatwe — są najlepszym, co możemy dla siebie zrobić. Z całego serca warto po nią sięgnąć.