Blue fire - Karolina Żynda

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki „Blue Fire” autorstwa Karoliny Żyndy. W swojej najnowszej powieści, „Blue Fire. Tom 1”, autorka zaprasza nas do świata zgliszczy zarówno dosłownych, jak i emocjonalnych. To opowieść o winie, żałobie i trudnej drodze do drugiej szansy, rozpisana na niemal pięciuset stronach, które pozwalają w pełni zanurzyć się w historię bohaterów. Uwaga, będą spoilery, ale uważam, że ta książka przybliża nas, czytelników, do naszych bohaterów poprzez los, jaki ich spotkał, co nadaje jej autentyczności. Wracając do fabuły to wszystko zaczyna się od powrotu. Po latach rozłąki Tate Kelly wraca do rodzinnego miasteczka, aby ostatecznie zamknąć przeszłość i sfinalizować rozwód. Czeka tam na nią Graham, mąż, który niegdyś był gwiazdą, a dziś żyje w cieniu traumy po pożarze, który zniszczył mu nie tylko karierę, ale i samego siebie. Ich ponowne spotkanie nie ma w sobie nic z romantycznej komedii. To bolesne zderzenie z człowiekiem naznaczonym lękiem i izolacją. Czy można wybaczyć zdradę komuś, kto sam wydaje się stracony? I jaką cenę trzeba za to zapłacić? Komu ten temat jest znany? Autorka misternie buduje fabułę na fundamencie powrotu, który jest zarówno fizyczny, jak i emocjonalny. Akcja toczy się celowo niespiesznie (co, moim zdaniem, może irytować niektórych czytelników), a dom Grahama staje się niemal klaustrofobiczną sceną dla dramatu dwojga ludzi. To świetny zabieg, który wyostrza dialogi i napięcie ukryte w codziennych gestach. Jesteśmy świadkami, jak Tate i Graham na nowo uczą się ze sobą rozmawiać, mimo że mają za sobą wspólną, nieprzepracowaną historię. To właśnie wspomnienia te dobre i te złe stają się prawdziwym antagonistą. Bohaterowie są pęknięci, ale przez to niezwykle wiarygodni. Graham jest postacią złamaną przez katastrofę, odizolowaną zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Autorka nie serwuje nam ckliwego, cudownego uzdrowienia. Zamiast tego pokazuje żmudny proces wychodzenia z traumy: wstyd, lęk i małe kroki, które prowadzą do zmiany. Tate z kolei nie jest wybawicielką na białym koniu. Wraca z własnym bagażem gniewu i poczucia krzywdy. Jej siła nie jest na pokaz; to mechanizm obronny, który pozwolił jej przetrwać. Chemia między nimi nie wybucha nagle; tli się w niedopowiedzeniach, złośliwościach i trudnych rozmowach, które w końcu muszą zostać odbyte. Taki rodzaj napięcia może być frustrujący dla niecierpliwych, ale jeśli cenisz dialogi, w których każde słowo ma znaczenie, ta książka trafi w samo sedno. Muszę przyznać, że chwilami denerwowało mnie to skakanie wokół siebie i docinanie sobie, ale to nie wpływa na całość i jakość książki. To dla mnie znaczyło, że wciągnęłam się na tyle, że chciałam szybszej akcji i większego tempa. Centralny temat zdrady rodzi pytania o naturę wybaczenia oraz granice między karą a okrucieństwem. Dla zainteresowanych: warto wiedzieć, że „Blue Fire” otwiera serię „Fire & Ice”, a jej kontynuacja, „Broken Ice”, jest już zapowiedziana. To dobra wiadomość, ponieważ zakończenie, choć satysfakcjonujące, jasno sugeruje, że historia Tate i Grahama potrzebuje czasu, by w pełni dojrzeć. Dla kogo jest ta książka? Przede wszystkim dla miłośników historii o drugich szansach i romansów typu slow burn, gdzie relacja budowana jest powoli i konsekwentnie. Spodoba się także tym, którzy w literaturze obyczajowej szukają czegoś więcej niż tylko motyli w brzuchu, tematów takich jak trauma, wstyd i przebaczenie. Jeśli jednak oczekujesz dynamicznej akcji i nagłych zwrotów, niespieszne tempo i emocjonalna gęstość tej powieści mogą cię zmęczyć. „Blue Fire” to dojrzała i poruszająca opowieść o ludziach, którzy muszą zmierzyć się z tym, co kiedyś woleli przemilczeć. To historia o wybaczaniu bez amnezji i miłości bez lukru. Jeśli szukasz książki, która skłoni do refleksji nad winą, odpowiedzialnością i siłą rozmowy, sięgaj po nią śmiało.

"Może nic nie zostało naprawione czy wyjaśnione, może wciąż bylismy na granicy przeszłości i teraźniejszości, ale w tej chwili wszystko wydawało się na swoim miejscu." Czy można wybaczyć zdradę? Zapomnieć? I żyć tak, jak gdyby nic się nie wydarzyło? Na te pytania, każdy z nas musi odpowiedzieć sobie sam. Każdy z nas ma bowiem inne podejście do tego tematu. Każdy z nas ma inny charakter, inne cechy osobowości. Dla jednych zdrada jest definitywnym końcem, inni będą potrafili z nią żyć i z nią walczyć. Każda zdrada jest inna, a mimo to każda pozostawia po sobie żal, rozgoryczenie, rysę na sercu i duszy. Każda zdrada boli. Osłabia zaufanie. Myślę, że nie da się o niej zapomnieć. Można ją zagłuszyć, ale nigdy zapomnieć... Karolina Żynda w swojej najnowszej powieści "Blue fire" porusza temat zdrady. Zdrady, która na sześć długich lat odebrała nadzieję. Która przez sześć długich lat, nie pozwoliła o sobie zapomnieć. A każde jej wspomnienie, wiązało sie z ogromnym bólem. Po sześciu długich latach Tate postanowiła wreszcie stanąć na nogi, rozprawić się z przeszłością i tym samym definitywnie ją zamknąć. Przyjeżdżając do swojego męża, by poinformować go o rozwodzie, nie spodziewa się tego, co zastanie. A tym bardziej nie spodziewa się tego, w jakim stanie jest Graham... Ten niegdyś pełen życia i pasji mężczyzna, stał się wrakiem człowieka. Jedno, bolesne wydarzenie, zostawiło piętno nie tylko na jego duszy, ale także ciele. Dziś wstydzi się swojego wyglądu. Zamknięty w swoich czterech ścianach, ukrywa się przed całym światem. Staje się oschły, wręcz gburowaty. Nikogo do siebie nie dopuszcza. Z nikim nie chce rozmawiać. Nie chce współczucia. Bo wie, że właśnie to budzi w ludziach. Współczucie i odrazę. Tate na nowo wkracza do jego życia, siejąc w nim zamęt. Jest kimś obcym, a jednocześnie tak dobrze znanym. Kimś, kto znów wzbudza emocje. Kto rozgrzewa serce. I kto te serce też łamie. Wszak czeka ich rozwód... "Blue fire" to powieść, która wzbudza ogrom emocji. Wzrusza, ale też zmusza do refleksji. Czasami jedno niewypowiedziane słowo, jeden nieprzemyślany ruch, jedna źle podjęta decyzja i całe życie potrafi rozpaść się niczym domek z kart. Jak wiadomo, łatwo jest coś zburzyć. Trudno niestety na nowo to poskładać, odbudować. Karolina Żynda niezaprzeczalnie ma niesamowity dar. Dar przelewania ludzkich emocji na papier. Ich rozterek i mierzeniem się z problemami dnia codziennego. Tak bardzo wciągnęłam się w historię Tate i Grahama, że nie potrafiłam oderwać się od lektury. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnej części ❤️ Polecam ❤️