Nasza czuła ziemia - William Kent Krueger

Dwaj osieroceni bracia, Odie i Albert uczęszczają do szkoły w której uczą się rdzenne amerykańskie dzieci. Nie każde z nich jest sierotą, najczęściej zostali w niej umieszczeni przymusowo, a dyscyplina jaka tam panuje jeży włoski na rękach. Po pewnym wydarzeniu Odie wraz z kilkoma innymi dziećmi opuszcza to miejsce. Nie dana jest mu jednak spokojna podróż, zmuszony jest się ukrywać, a wraz z pozostałymi dziećmi musi także przeżyć. Opowieść napisana bardzo przyjemnym językiem. To tak jakby siedząc przy ognisku słuchać bajania dobrego gawędziarza. Historia dzieci, które postanawiają uciec, powieść o rodzącej się przyjaźni między nimi, o odpowiedzialności za siebie nawzajem. Wyruszając z Minnesoty w kanu spotykają na swej drodze ludzi i dobrych i złych. Czasem zatrzymują się na dłużej, a czasem uciekają czym prędzej. Cały czas mają na uwadze fakt,że są ścigani, a konsekwencje ich czynów mogą mieć opłakane skutki. Książka porównywana do "gdzie śpiewają raki", którą czytałam kilka lat temu. Faktycznie opisy przyrody - tutaj jest ich mniej - sama fabuła oparta na historii o dzieciach innych, wykluczonych, rdzennych mieszkańcach Ameryki, jak i narracja prowadzona w sposób opowieści, jest podobna. Nie brakuje ciekawych przygód bohaterów, a i różne emocje mieszają sie ze sobą. Jest w niej coś co przypomina tamtą powieść. Bardzo przyjemna lektura... nie zaliczyłabym jej do lżejszej literatury, ponieważ temat w niej zawarty do takowych nie należy. Spędziłam z książką wspaniały czas, a styl autora niesamowicie wciąga, to takie pisanie prosto z serca,z duszą, którą czuć.

„Nasza czuła ziemia” autorstwa Williama Kenta Kruegera to przejmująca powieść drogi, osadzona w realiach Ameryki lat 30. XX wieku. Historia czwórki dzieci – Odiego, jego starszego brata Alberta, niemego Mose’a oraz dziewczynki Emmy – rozpoczyna się w brutalnym sierocińcu prowadzonym przez zakonnice. Bohaterowie, zdesperowani i złamani przez przemoc oraz niesprawiedliwość, podejmują decyzję o ucieczce i ruszają w podróż rzeką Missisipi, szukając miejsca, które mogliby nazwać domem. Ich wędrówka prowadzi przez różnorodne oblicza Ameryki w czasie Wielkiego Kryzysu – od obozów dla bezdomnych, przez religijne wspólnoty, po zmagania zwykłych ludzi z biedą, wykluczeniem i własnymi demonami. Krueger opowiada historię z perspektywy dorosłego już Odiego, który wraca wspomnieniami do jednego z najważniejszych okresów swojego życia. Dzięki temu zabiegowi narracyjnemu książka zyskuje głębię i melancholijny ton, a wspomnienia chłopca stają się jednocześnie opowieścią o dojrzewaniu, stracie, nadziei i odkrywaniu siebie. Styl autora jest liryczny, obrazowy i pełen emocji. Bohaterowie są żywi, wiarygodni i wielowymiarowi, a ich relacje stanowią prawdziwe serce tej opowieści. Krueger nie unika trudnych tematów – porusza kwestie przemocy instytucjonalnej, rasizmu, samotności i duchowego zagubienia – ale równocześnie daje czytelnikowi nadzieję i pokazuje siłę współczucia, przebaczenia i przyjaźni. „Nasza czuła ziemia” to książka, która zachwyca nie tylko fabułą, ale i literackim pięknem. Przypomina najlepsze tradycje amerykańskiej prozy – od Marka Twaina po Johna Steinbecka – i udowadnia, że opowieści o podróży mogą być głęboko duchowe, a dziecięce spojrzenie na świat – nad wyraz przenikliwe. To powieść, która poruszy zarówno serce, jak i umysł, i zostanie z czytelnikiem na długo po zamknięciu ostatniej strony. Zdecydowanie polecam tę książkę miłośnikom literatury obyczajowej, powieści drogi, a także tym, którzy cenią głębokie, emocjonalne historie z tłem historycznym. To lektura do powolnego smakowania – piękna, poruszająca i pełna mądrości.