Liliana - Sylwia Markiewicz

„Liliana” to powieść pełna wielowymiarowych emocji, subtelna w formie, ale niesamowicie głęboka w treści. Tytułowa bohaterka — młoda dziewczyna borykająca się z bielactwem — stanowi serce tej opowieści. To nie historia o chorobie, ale o człowieku: o samotności, lęku, wykluczeniu i wrażliwości, ale także o nadziei i poszukiwaniu siebie. Liliana unika otaczającego świata — jej porcelanowe, ręcznie malowane dzieła stają się przestrzenią bezpieczeństwa, tworząc dla niej azyl, w którym może przeżyć swoje emocje i piękno. Fabułę poznajemy z różnych perspektyw: narracja zmienia się między postaciami — mamy Nikodema, przyjaciela i ogrodnika, Gustawa z bolesną przeszłością, babcię Walentynę, zielarkę pełną życiowej mądrości, oraz Wiktora — zagadkowego przybysza, który pojawia się w wiosce z własnym ciężarem tajemnic. Ich losy splatają się wokół Liliany, tworząc emocjonalną mozaikę doświadczeń i relacji. W „Liliani” przewija się wiele ważnych tematów. To nie tylko walka z odrzuceniem i brakiem akceptacji, ale i historia emancypacji, odnajdywania własnej wartości. W obliczu społecznego lęku przed innością, powieść opowiada o sile miłości — tej, którą nosimy w sobie i tej, którą otrzymujemy od innych. Styl autorki — pełen obrazowości, emocji i precyzji — nadaje powieści wyjątkowy nastrój. Lekka, a zarazem refleksyjna narracja pozwala czytelnikowi głęboko wejść w świat Liliany, który równocześnie gra subtelnością i intensywnością. Dialogi są naturalne i wielowarstwowe, a język nie narzuca, lecz zaprasza. Nie zabraknie tu również nadziei — powieść jest delikatna, a jednocześnie poruszająca; pełna czułości, ale nie pozbawiona prawdy o trudnych, często bolesnych realiach ludzkiego życia. Po lekturze tej historii trudno o niej zapomnieć. Przekaz jest jasny: akceptacja siebie i otwarcie na innych może uczynić życie bardziej pełnym, a prawdziwe piękno — choć czasem niewidoczne — tkwi w naszej wrażliwości i odwadze, by nią dzielić. Sięgając po „Liliana”, znajdziesz książkę, która jest jak delikatny, osobisty szept — nasączony emocjami, zrozumieniem i empatią. To historia o inności, która nie wyklucza, a o tym, że prawdziwe piękno tkwi w indywidualności. Ta powieść zostaje z czytelnikiem na długo po odłożeniu jej na półkę. Jeśli cenisz literaturę, która porusza głębokie emocje, ale nie epatuje patosem, jeśli lubisz bohaterów autentycznych, a nie wyidealizowanych — „Liliana” będzie trafnym wyborem. To lektura dla tych, którzy chcą przeżyć coś więcej niż tylko fabułę — chcą poczuć, zrozumieć i zatęsknić. Polecam gorąco.

Liliana wraz z ojcem mieszka w Kopczycach Dolnych. Wychowywana bez matki, z nieuleczalną chorobą uciekła przez światem, który stał się dla niej miejscem odrzucenia, wyśmiewania i współczujących spojrzeń. Znalazła przestrzeń w której czuję się dobrze i tworzy cudowne porcelanowe talerze. Gdzieś tam z boku czuwa nad nią "wiedźma" Walentyna. Kiedy w wiosce pojawia się Wiktor życie kilku osób może się odmienić, jednak czy na lepsze? Czego szuka i kim jest młody mężczyzna? Autorka pisze powieści, w których kobiety grają role pierwszoplanowe. Poznajemy chorą na bielactwo Lilianę, młodą kobietę od dzieciństwa żyjącą z piętnem nie tylko choroby ale i odrzucenia przez matkę. Bojącą się ludzi i ich spojrzeń oraz wydawanych bardzo krzywdzących opinii. Kobietę, która tworzy prosto z serca, a ta pasja stała się jej pracą. Jednak o samej sobie ma bardzo niskie mniemanie, nie pozwala sobie na szczęście, na przyjemności uważając,że nie jest godna niczyjej uwagi. W powieści występują jeszcze trzy inne bohaterki. Walentyna uważana przez miejscowych za wiedźmę, nie owijająca w bawełnę, ze swoją własną historią, o której nie wie nikt. Jowita, będąca pod wielkim wpływem matki, dziewczyna szukająca własnej ścieżki, pragnąca miłości i ciepła. Kasia, z niezrozumiałych dla innych przyczyn, tkwiąca na wsi, kochająca dzieci i zakochana, tylko czy taka miłość ma prawo się rozwinąć? Kolejna powieść spod pióra autorki, którą się dosłownie pochłania i która opowiada o sprawach trudnych. Posiadająca ciekawą fabułę i która pokazuje jak wielki wpływ na nas mają słowa ...innych ludzi, niestety. Takie powieści obyczajowe bardzo lubię.