Studnia Heleny - Beata Skrzypczak

Helenka, starsza kobieta żyje samotnie w domku pośród lasu. Dla młodego pokolenia mieszkającego w pobliskim miasteczku jawi się jako wiedźma, natomiast dla starszych to osoba chora i wykluczona. Jest jednak kilka osób, które zostawiają środki pierwszej potrzeby przy studni Heleny, a ta za każdym razem myśli, że odwiedziły ją wróżki. Pewnego dnia grupka nastolatków postanawia wybrać się do "nawiedzonego" lasu...po tej przygodzie nic już nie będzie takie samo. Jeśli tylko ktoś w jakiś sposób "odstaje" od społeczeństwa, zaraz zostaje wykluczony i nazwany dziwakiem. Nikt nie chce wiedzieć jaka jest jego historia, każdy ma swoje własne wyobrażenie na jej temat... W książce występuje motyw małej społeczności, tajemnic znanym tylko starszym, nastoletnich przyjaźni, pragnienie wykazania się i rodzącej się relacji międzypokoleniowej. To historia pełna niesprawiedliwości, obojętności, chęci ukrycia niewygodnych faktów. Ale także powieść o dobroci...nie tej wyniesionej na piedestały ale cichej, schowanej w najdalszym kącie i przynoszącej najwięcej korzyści. Piękna, refleksyjna i taka...dzisiejsza. O życiu i jego cieniach. Czytajcie, warto, myślę, że i kilka łez pod sam jej koniec uronicie. Autorka pięknie snuje swoją opowieść i z każdą stroną poczujecie się coraz bardziej zaintrygowani.

„Studnia Heleny” autorstwa Beaty Skrzypczak to pełna magii, refleksji o dorastaniu i głęboko osadzona w lokalnej kulturze dramatyczna opowieść, która ujmuje klimatem z pogranicza realizmu i baśni. Akcja rozgrywa się w małej osadzie na skraju lasu, gdzie żyje Helena, która jest starszą kobietą, wokół której narosły lokalne legendy. Mieszkańcy akceptują jej wiarę w wróżki i tajemnice, traktując ją jako element zbiorowego rytuału i wspólnego dobra. W centrum narracji stoi piątka młodych bohaterów – Lona, Tony, Miśka, Dośka i Robert – którzy, znużeni rutyną życia na wsi, decydują się złamać tabu i wkroczyć w las uważany za mroczny i niebezpieczny. Ta decyzja uruchamia lawinę zdarzeń, która odmienia życie całej społeczności. Styl autorki jest delikatny i zwięzły, a zarazem przenikliwy. Autorka z wielką wrażliwością buduje atmosferę miejsca – wieś tętni historiami, milczeniem i niewypowiedzianymi emocjami. Postacie, które autorka przybliża nam w tej powieści są niezwykle realistyczna, a emocje, które przeżywają niemal namacalne. W znacznym stopniu pomaga to czytelnikowi wczuć się w historie bohaterów i przeżywać wszystkie emocje wraz z nimi. Narracja toczy się dwutorowo: z jednej strony obserwujemy ryzykowne dorastanie młodych bohaterów, z drugiej – subtelną relację między dziadkiem Antonim a wnukiem Samuelem – dwiema postaciami oddzielonymi pokoleniem i sposobem patrzenia na świat, które los i tajemnice ziemi zbliżają do siebie. „Studnia Heleny” to powieść dla czytelników szukających literatury subtelnej, refleksyjnej i zmysłowej, która łączy elementy dramatu obyczajowego z lokalnym mitem. Warta uwagi jest zarówno dla tych, którzy cenią literacką wnikliwość w świat codzienności, jak i dla osób wrażliwych na tematy pokoleniowych więzi, potrzeby rytuału i siły legend. To książka, która pozostawia ślad – nie efekciarską akcją, lecz emocją i przestrzenią do refleksji. Serdecznie polecam!