Pod wspólnym dachem - Natalia Przeździk

„Pod wspólnym dachem” to kolejny tom cyklu „Historie galicyjskie” autorstwa Natalii Przeździk i następna okazja do tego, żeby zanurzyć się w niezwykły świat Podwołek i pobliskiego Brzeska. Można tu spotkać dobrze znanych bohaterów, a także poznać zupełnie nowe postacie. Stanowi ona ciągłość historii znanej z pierwszego tomu, jednak można ją czytać samodzielnie. Lato mija, przychodzi jesień. Malownicze Podwołki nie tracą swojego uroku. Zuzia zapuszcza korzenie i widzi w domu pod kasztanem swoją przyszłość - zarówno tę bliską, jak i dalszą. Jej uczucie do Marka dojrzewa i staje się coraz poważniejsze, jednak nadchodzi moment, gdy musi przedstawić pisarza rodzicom. To nie będzie proste. Jak się jednak wkrótce okaże, to tylko niewielka niedogodność wobec trudności, które ich czekają… To, co urzeka, to subtelne nawiązania do historii - pełne nostalgii, piękna minionych czasów, ale również odniesień do tych mniej chlubnych. Autorka, podobnie jak w pierwszej części, przedstawia dawne galicyjskie tereny, które nadal pachną dawnymi wypiekami. Choć opowieść pozostaje niespieszna, tym razem dzieje się więcej - zarówno w relacjach, jak i poza nimi. Poznajemy nowych bohaterów, którzy mają istotny wpływ na rozwój fabuły. Jedną z nich jest Noemi - przyjaciółka Zuzi, właścicielka kwiaciarni „Niezapominajka”, która daje swoim klientom coś więcej niż tylko kwiaty. Gdy zostaje skrzywdzona przez nieprawdziwy donos, musi zmierzyć się z trudną sytuacją. Na szczęście nie jest sama, bo przyjaciele gotowi są zrobić dla niej bardzo wiele. To pokazuje, jak wielkie pokłady życzliwości i potrzeby pomagania kryją się w ludziach. Bardzo podobała mi się przemiana głównej bohaterki. Zuzia dojrzewa i zaczyna myśleć nie tylko o swojej najbliższej przyszłości, ale także tej odległej. Nie ucieka od trudnych spraw, tylko dzielnie im stawia czoła. Otwierają się przed nią nowe szanse, a ona odkrywa nową pasję w pisaniu. Jednocześnie musi zmierzyć się z zazdrością - mimo impulsywnej reakcji potrafi później podejść do sytuacji z dojrzałością i rozwagą. W książce obecny jest motyw religijny, ale nie przytłacza - dobrze wpisuje się w klimat i realia małej społeczności. „Pod wspólnym dachem” to książka, która zostawia po sobie bardzo pozytywne wrażenie wiosennego przebudzenia. Pokazuje, jak wiele mogą zdziałać przyjaźń, współczucie i zwykła ludzka życzliwość. Zdecydowanie polecam ją wszystkim, którzy cenią prawdziwe emocje i lubią niespieszne historie osadzone w realiach polskiej wsi.

Nie każdy potrafi cieszyć się wszystkimi udogodnieniami, które oferuje metropolia, tęskniąc za ciszą, spokojem i powolnym życiem. Coraz więcej osób wybiera życie z dala od zgiełku, mając na względzie swój dobrostan psychiczny. I może mają rację? Zuzia miała zamieszkać w Brzysku tylko na chwilę, teraz już wie, że chce tam zostać. Nie jest jednak łatwo przekazać wieści rodzicom, którzy zupełnie inaczej wyobrażali sobie jej przyszłość. Opieka nad dziadkiem, porzucenie studiów, rozwój przyjaźni, delikatne porywy serca – w tym urokliwym miejscu nie ma przestrzeni na nudę dla młodej dziewczyny. A to nie wszystko, co szykuje jej los… „Pod wspólnym dachem” to kolejna część „Historii galicyjskich” i aby w pełni cieszyć się lekturą warto zacząć swoją przygodę z bohaterami od pozycji „Dom pod kasztanem”. Nie jest to książka, w której wir wydarzeń trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, a multum emocji uderza w czytelnika raz za razem. Te emocje są, jednak pod powierzchnią, buzują delikatnie, a jednak oddziałują zarówno na odbiorcę książki, jak i bohaterów. Rytm powieści wyznacza natura, spokój wiejskiego życia i troski dnia codziennego, z którymi można się utożsamiać, bowiem Autorka kreuje postaci z krwi i kości, realne, tak bliskie nam, czytelnikom i do nas podobne. Znajdziemy tu sporo nostalgii, która wprawi w zadumę, pozwoli na chwilę się zatrzymać i skłoni do przemyśleń nad tym, co w życiu ważne. Pani Natalii udało się wykreować świat, który wciąga swoim wyjątkowym klimatem, robiąc to niepostrzeżenie, z delikatnością trzepotu skrzydeł motyla; pełen ciepła, które otula niczym herbata w mroźny wieczór oraz rytmu pełnego spokoju i dawnych piosenek mających przekaz, który koi zbolałą duszę. Co ważne, w książce nie wszystko jest kolorowe, a życiowych perypetii bohaterów nie omijają podstępne koleiny na krętych drogach. Autorka w swojej powieści porusza wątek tego, jaką moc ma słowo, jak wiele krzywdy może wyrządzić pomówienie i jak trudna i bolesna jest walka z kłamstwem. Ponadto przypomina, że warto gonić za marzeniami, że miłość czasem wymaga cierpliwości, że szukanie własnej ścieżki to nic złego, a najistotniejszym jest życie tak, by odnaleźć zarówno spokój i szczęście. A wszystko to otrzymujemy w towarzystwie poezji, historii przodków i niebywałej atmosfery, którą stworzyć może tylko naprawdę utalentowany pisarz. Gorąco polecam!