Poezje wybrane - Krystyna Konecka

Wybór poezji Krystyny koneckiej to 347. pozycja wydawana w serii Biblioteka Poetów. Pierwszy tomik serii zawierającej najcelniejsze utwory poetów polskich ukazał się pięćdziesiąt osiem lat temu. Od 1967 roku Czytelnicy LSW-sowskiej BP zapoznają się z twórczością poetów reprezentujących różne szkoły, kierunki i style. Publikujemy w niej, często po raz pierwszy w Polsce, między innymi lirykę najwybitniejszych twórców z całego świata. W Bibliotece Poetów poza zbiorkami twórczo sci indywidualnej prezentujemy antologie, np. poezji legionowej, miłosnej czy religijnej. Czytam sonety Krystyny Koneckiej i zastanawiam się dlaczego w swej ars poetica wybrała sonety, a więc formy zdecydowanie klasyczne co nie oznacza zamierzchłe lub archaiczne?... Przeciwnie ...Córka repatriantów z Wilna, urodzona w Dobiegniewie, przy wojennym niemieckim obozie jenieckim Woldenbergu (nota bene spędził tam wojnę mój wujek, znany pisarz-oficer Marian Brandys), obecnie związana z Białymstokiem, przez całe twórcze życie niezwykłe i bogate pisała wyłącznie sonety. Oczywiście równolegle z prozą publicystyczną, reportażową, eseistyczną, literacką... i z charakterystyczną fotografią... Istnieją teorie estetyki łączące biografię artysty z konkretnym systemem piękna... Niech każdy dzień mego życia będzie dziełem sztuki ta dewiza Eugene Delacroix czy Jacques-Louisa Davida i innych wielkich... Jednak obserwując uważnie znaną mi dotychczasową działalność artystyczną, podróżniczą, fotograficzną, dziennikarską autorki zbiorów Ultima Thula Głosy Islandii i Ogrodów Szekspira skojarzenia nie budzą wątpliwości Krystyna Konecka poetka wszechstronna, utalentowana artystka, kobieta pełna energii i pasji twórczych stara się i żyje tak, aby efekty jej życia też można było uznać za ambitne, wyjątkowe, ponadczasowe. Praca przynosi sukcesy, a praca ściśle związana z talentem arcydzieła. Praca wymaga jednak porządku, ładu, wzoru. I tu, moim zdaniem, odnaleźć możemy ideę przyczynę zaistnienia sonetu jako jedynej formy poetyckiej ważnej i pozwalającej na pełną odpowiedzialną wypowiedź. A więc nie kaprys wrażliwej poetki, poirytowanej nonszalancją naszej mowy codziennej i defektami języka, lecz autentyczna, głęboka potrzeba planu kolejnego powstającego utworu... (fragment przedmowy Andrzej Zaniewskiego) SPOWIEDŹ Tobie, rozumna Wilio, patronko poetów dyskretna jak spowiednik w chmur konfesjonale w nadbrzeżnych traw kaplicy z pokorą i żalem zawierzam grzech śmiertelny pisania sonetów. Więc pośród szkół, programów, wzorców i estetyk, pomiędzy wariacjami kanonów i szaleństw ten rygor zwiódł mnie. Stary Mickiewicz omamił choć to takie żałosne na granicy wieków. Grzeszę też zadurzeniem w bliskoznacznych rymach które wers archaiczny potrafią utrzymać jak sprawna restauracja kruchego gotyku. I odpuść mi metafor barok i rokoko gdyż uczę się pokornie konstrukcyjnych zasad od wileńskich ołtarzy, portali i fasad