Skrucha - Eliza Clark

Medialne doniesienia zawsze skupiają się na współczuciu ofierze i demonizowaniu katów. Oczywiście to słuszne, nikt nie zasługuje na pozbawienie życia, a aby je odebrać nie można być dobrym człowiekiem. Lecz nie należy zapominać o tym, że ludzkie charaktery są szalenie złożone. Joan ginie w wyniku pożaru, jednak tragedia nie wydarzyłaby się, gdyby nie jej koleżanki. Wydawać by się mogło, że wszystkie są zwyczajnymi nastolatkami, znają się całkiem dobrze, mają wspólną historię. A przede wszystkim miały przed sobą całe życie. Jak doszło do tej dramatycznej zbrodni? Kim były wszystkie dziewczyny i jakie naprawdę łączyły je relacje? Czy po takich zdarzeniach można jeszcze normalnie żyć? Na te wszystkie pytania próbuje odpowiedzieć dziennikarz, jednak czy mu się to uda? „Skrucha” reklamowana jest już na okładce jako książka, jakiej jeszcze nie czytaliśmy. Zawsze z dystansem podchodzę do tego typu haseł marketingowych, ale tym razem muszę przyznać rację tej polecajce – jest to powieść jedyna w swoim rodzaju i na próżno szukać czegokolwiek podobnego na półkach. Wciąga jak najlepsza powieść true crime, choć… jest zupełną fikcją. Ale do tego stopnia trudno w to uwierzyć, że i tak przeszukujecie Internet w poszukiwaniu informacji o dalszych losach nastoletnich zabójczyń. Napisana genialnie, niezwykle wnikliwie, a jednocześnie lekko i intrygująco, składając kawałek po kawałku elementy psychologicznych, skomplikowanych portretów głównych bohaterek. Ma w sobie szaloną drobiazgowość, która pozwala wręcz wniknąć w trudny i mroczny świat nastolatek, ich bliskich oraz małego miasteczka Crow-on-Sea. Autorka genialnie ukazuje jak fascynacja może przekroczyć granice obłędu i doprowadzić do tragedii; jak nieleczone traumy muszą gdzieś znaleźć ujście; jak jedno zdarzenie może zmienić życie tak wielu osób; jak niebezpieczna może okazać się sieć; jak wiele krzywdy może wyrządzić żądny sensacji reporter. Ale tak naprawdę te wszystkie zalety, które wymieniam oraz te, o których nie udało mi się wspomnieć należy poczuć na własnej skórze, niczym swąd tlącej się ludzkiej tkanki, o której opowiada Autorka. To wyjątkowa, momentami brutalna, momentami przykra powieść, którą wręcz należy przeczytać i wyciągnąć z niej własne wnioski – a zaręczam, że takowe będziecie mieli.