Zdziczenie T.2 Kwintesencja - Denis Bajram, Valerie Mangin

Pierwsze Zdziczenie zrobiło na mnie duże wrażenie – świat, który wykreowali autorzy, potrafił oczarować i zmusić do myślenia. Tym bardziej z dużą chęcią i ciekawością sięgnąłem po drugą część. Chciałem dowiedzieć się, co jeszcze wymyślili Bajram i Mangin, jak potoczyły się losy rozbitków na obcej planecie i czy uda im się zbudować coś nowego. Choć druga część bywa przedstawiana jako samodzielna opowieść, według mnie o wiele lepiej działa jako kontynuacja – znajomość pierwszego tomu wzbogaca odbiór i pozwala lepiej zrozumieć świat przedstawiony. Kadry nie robią już takiego wrażenia jak w pierwotnym Zdziczeniu, ale i tak znajdziemy tu kilka naprawdę mocnych, zapadających w pamięć scen – szczególnie związanych z wyprawą w głąb planety. Zdziczenie to science fiction jak dla mnie zaskakuje głębią – bardziej niż walki z obcymi liczy się tu spojrzenie na ludzką naturę, społeczeństwo, religię i politykę. Komiks idzie tropem Lema, traktując fantastykę jako formę opowieści o nas samych. Pojawiają się nawet śmiałe próby pogodzenia duchowości z ideami lewicowymi – coś rzadko spotykanego, szczególnie w medium takim jak komiks. Scenariusz bez wątpienia nadaje się na ekran – może nawet bardziej ambitny film sci-fi, jak The Prospect. Choć pokazanie tego świata wymagałoby większego budżetu, potencjał jest ogromny. Zdziczenie: Kwintesencja to mądra, zaskakująca i aktualna opowieść – o ludziach, którzy mimo szansy na nowy początek, powtarzają stare błędy. Wciąż coś w nas pcha do buntu, przemocy, destrukcji – nie dlatego, że jesteśmy „dzicy”, ale dlatego, że jesteśmy... ludźmi. Co ciekawe, finał sugeruje, że to jeszcze nie koniec tej historii. Ja z chęcią czytałbym dalej jeśli autorzy faktycznie postanowią na tym nie kończyć. Zdecydowanie warto – szczególnie jeśli szukacie czegoś więcej niż tylko kosmicznej strzelanki. I kupcie od razu oba tomy😊