Między burzami - Elżbieta Pytlarz

„Między burzami”, piąty tom epickiej sagi powieściowej Elżbiety Pytlarz, przenosi nas w emocjonalnie i historycznie intensywny czas odbudowy II Rzeczypospolitej – lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku. To okres przewrotu majowego, wielkiego kryzysu gospodarczego, napięć narodowościowych oraz obozu w Berezie Kartuskiej. Autorka umiejętnie wplata te wydarzenia w losy licznej rodziny Długopolskich oraz Gołąbiowskich, Brzeskich i Szablickich, stanowiąc emocjonalną oś opowieści. Fabuła zaczyna się tuż po zakończeniu I wojny światowej, kiedy odradzająca się Ojczyzna staje przed wieloma wyzwaniami. Narracja skupia się na młodym pokoleniu – Adama Długopolskiego, Marianny i Tolka Gołąbiowskiego – którzy próbują odnaleźć sens życia w nowych realiach kraju. Autorka dała im wiele przestrzeni – ich marzenia, emocje, miłosne zawirowania i dylematy moralne tworzą dramatyczną mozaikę, pełną czułości i konfliktów. Pytlarz mistrzowsko prowadzi wątki emocjonalne, gdzie zaborcza presja społeczna i bankowe ambicje rzutują na relacje rodzinne i miłosne. Emilia i Henryk Długopolscy mierzą się z kryzysem wieku średniego, decyzji o przyszłości rodu i trudnymi wyborami. Ich dzieci – Adam i Marianna – wplątani w sieć uczuć i presji, prowadzą czytelnika przez osobiste burze, które odbijają się echem w historii całej rodziny. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów – stawiając ich w obliczu skomplikowanych wydarzeń społecznych, kryzysów małżeńskich i intryg osobistych. Dzięki temu tom jest pełen napięcia i dramaturgii, ale też siły delikatnych więzi – miłości, przyjaźni, lojalności. Autorka nie boi się trudnych tematów: polityka, bankowość, normy społeczne, aspiracje kobiet w epoce patriarchatu. Wszystko to tworzy dramaturgię życia i tło historyczne na miarę wielkiego romansu. Styl autorki pozwala wniknąć w umysły bohaterów i poznać ich emocje z perspektywy wewnętrznej narracji. Znakomite drzewo genealogiczne na końcu książki ułatwia orientację w skomplikowanej sieci powiązań rodzinnych. „Między burzami” to opowieść o ludziach uwikłanych w historię – miłość, ambicje, zdradę i próbę odbudowy nie tylko państwa, ale sensu życia. Emocje są tu bohaterami samymi w sobie.

Emilia i Henryk Długopolscy przetrwali zawieruchę pierwszej wojny światowej. Teraz starają się ze wszystkich sił utrzymać swój bank na powierzchni, ale w czasie gdy inflacja rośnie na łeb na szyję nie jest to łatwe. Czy uda się im ocalić dziedzictwo swoich poprzedników? Adam i Marianna dorastają, jedno naznaczone doświadczeniem wojny, drugie próbujące znaleźć miłość jak z książek. Młodość rządzi się własnymi prawami, a serce, jak to mówią nie sługa. Młodzi uczą się na błędach bo za nic mają dobre rady starszych. Bardzo nieśmiało pojawiają się także objawy ksenofobii w narodzie, które nie pomagają w i tak trudnej sytuacji polskiego społeczeństwa. Bardzo miło było wrócić do doskonale mi już znanych postaci. Z biegiem lat pojawiają się nowi bohaterowie wiążą się ze sobą, rodzą dzieci, wychowują, walczą, próbują znaleźć swoje miejsce w świecie. Autorka ponownie przeniosła mnie w przeszłość, dokładnie obrazując ówczesne realia, doskonale wplatając postacie fikcyjne w prawdziwe wydarzenia i sytuacje. Poznajemy perspektywę kilku osób, ich bolączki, przemyślenia, wybory i codzienność w jakiej przyszło im żyć. Miłość, intrygi, zakochanie czy zauroczenie, strata, małżeńskie utarczki i powolne wychodzenie naprzeciw nowomodnym zwyczajom. Czytanie takich powieści to czysta przyjemność. Ucieszyła mnie informacja o kontynuacji serii i oczywiście chętnie dowiem się co dalej.