Kiedy zakwitną marzenia - Anna Szczęsna

Za namową lekarki, Iza postanawia wybrać się na urlop. Wybór pada na mało reklamowaną ofertę Chabrowego Ustronia. Na miejscu okazuje się, że właścicielka, Daniela wcale nie zajmuje się wynajmowaniem pokojów. Robi jednak wyjątek i pozwala Izie zostać u siebie. Kobiety łatwo nawiązują mocną relacje, która przeradza się w przyjaźń. Każda z nich skrywa pewne traumy z przeszłości, które nadal się za nimi ciągną.. Piękna, słodko gorzka powieść obyczajowa, opowiadająca o traumach, żałobie i żalu do najbliższych osób. To też opowieść o tkwieniu w tym marazmie nie widząc dla siebie przyszłości. Przypadkowe spotkanie okazuje się tym czego obie kobiety bardzo potrzebują, nawet o tym nie wiedząc. Potrzebują aby ktoś nimi potrząsnął i wskazał kierunek na szczęście, które tylko na nie czeka, mimo wszystko. Relacje siostrzane, które od wielu lat wiszą na włosku, wybaczenie, które nie przychodzi zbyt łatwo bo jak można wybaczyć najperfidniejszą zdradę ze strony najbliższych...Tragedia, która wstrząśnie bohaterkami tej książki, bo przewrotny los nigdy nie układa się tak jak chcemy. To też powieść o nadziei, która znajduje szczęśliwy finał. Ciekawa, wciągająca, niesamowicie malownicza, bardzo życiowa, napisana w przyjemnie się czytający, lekki sposób. Początek całkiem dobrze zapowiadającej się serii.

Chabry przyciągają pszczoły, a w okresie kwitnienia od lipca do września cieszą także ludzkie oko, zdobiąc i kolorując łąki. Mało kto jednak wie, że mają również właściwości lecznicze – pomogą w uzdrowieniu nerek czy oczu, wzmocnią odporność, charakteryzują się także działaniem przeciwzapalnym. Można z nich zrobić napary, nalewki, soki, syropy, miód czy herbatę. A czy ta roślina pomoże też ukoić skołatane nerwy? Iza poświęciła się pracy, gdy już nic więcej w życiu jej nie pozostało. Niestraszne jej nadgodziny, czy nieustanna dyspozycyjność, wręcz przyjmuje je z ulgą, gdyż skutecznie odrywa to jej myśli od życia, które przybrało szalenie zły obrót. Nagła śmierć ojca i rozwód przybiły ją, czego skutki widzi także w zdrowiu fizycznym. Nie może liczyć na wsparcie starszej siostry i wiedzie samotne i dość smutne życie, zaprawione goryczą i melodią straconych szans. Wyjazd w nieznane ma być dla niej lekiem, okazją do złapania dystansu, próbą relaksu i ukojenia dla zmęczonego umysłu i ciała. Ta pełna empatii i dobra kobieta straciła jakikolwiek sens swoich dni, a wszelkie marzenia prysły w jej sercu niczym bańka mydlana. Czy uda się jej odzyskać równowagę i przede wszystkim zobaczyć, że życie nadal ma wiele barw i wiele jej oferuje? „Kiedy zakwitną marzenia” to początek cyklu „Chabrowe Ustronie” i jest mi zwyczajnie przykro, że na kolejny tom będę musiała poczekać, bo zżyłam się z bohaterami. Pani Anna wykreowała postaci niczym żywcem wyjęte z prawdziwego życia, zmagające się z problemami jakże dobrze znanymi zwyczajnemu czytelnikowi, którzy nie są wolni od błędów, ludzkich słabości, ale też wiedzą jak smakuje gorycz porażki i jaki odgłos wydaje roztrzaskujące się serce. Choć Iza i jej historia stanowią najważniejszy element całej fabuły, to niemniej ważne są ukradkiem wplatane życiorysy bliskich jej osób – Danieli, która samotnie żyje z dala od świata, Marty, siostry, która tak dawno się od niej oddaliła, Dawida, który pełen tajemnic nie może liczyć na sympatię innych, czy Jadwigi, pełnej ciepła i pracowitej kobiety, która w końcu zyskuje od losu szansę na spełnienie marzeń. Atutem powieści jest także to, że bohaterowie nie należą do najmłodszych, mają własny bagaż doświadczeń i rozczarowań, a momentami nadal błądzą na ścieżkach życia, potykają się, wciąż niepewni, ale i zarazem uparci, wciąż z odrobiną strachu przed zmianą, której zarazem tak szalenie potrzebują, wciąż nieufni, choć mający tak ogromną nadzieję na to, że ta chłodna samotność znajdzie swój kres. A wszystko to ma miejsce w urokliwym zakątku, niosącym spokój i wytchnienie, pośród chabrów i nieokiełznanych jeszcze pól, daleko od cywilizacji. Ta książka wspiera, bo każdy czytelnik znajdzie w niej odrobinę siebie, ale i daje nadzieję, że niezależnie od tego, ile lat mamy zawsze jest nadzieja na lepsze, na przyjaźń, na miłość, na dostrzeżenie piękna świata i ludzkiej, bezinteresownej dobroci. Ogromnie polecam, to naprawdę wyjątkowa powieść obyczajowa, od której trudno się oderwać!