Sandomierskie wzgórza T.3 Serca żyjące nadzieją - Edyta Świętek

Do trzeciej części Sandomierskich wzgórz wróciłam jak do dawno niewidzianych znajomych. Serio, z takim uczuciem, jakby ktoś po długim czasie zaprosił mnie na herbatę do swojego domu i powiedział: „Usiądź, muszę ci opowiedzieć, co się ostatnio u nas wydarzyło”. To, co jeszcze mnie zachwyca w tej serii, to klimat. Ten pachnący chlebem, mgłą i lasem Sandomierz. Pieprzowe Wzgórza, leśne ścieżki, szept historii i echa dawnych czasów, a wszystko to tworzy niesamowitą atmosferę. A do tego autorka wplata delikatnie w fabułę ówczesną sytuację polityczną i społeczną. Niby drobiazg, a robi robotę, pozwala poczuć ducha tamtych czasów. Czytając, miałam wrażenie, że naprawdę tam jestem. I może właśnie dlatego tak niecierpliwie czekam na kolejny tom. Jeszcze dwa spotkania przede mną i już teraz wiem, że będzie mi ciężko się pożegnać z tymi bohaterami. Polecam całym sercem, ale nie tylko tym, którzy lubią historie z historią w tle, ale każdemu, kto lubi książki z emocjami, życiowymi zakrętami i bohaterami, których nie da się nie lubić.

Czy można żyć bez nadziei? Edyta Świątek w książce „Serca żyjące nadzieją” przekonuje, że to właśnie nadzieja jest tą ostatnią iskrą, która potrafi ocalić człowieka w najtrudniejszych chwilach. Dzisiejsza recenzja to kontynuacja, czyli trzeci tom cyklu Sandomierskie wzgórza. Jeśli szukasz historii, która szczerze wzrusza, daje do myślenia i zostaje w głowie na długo po przeczytaniu, trafiłeś idealnie. Akcja powieści toczy się podczas II wojny światowej, ale nie spodziewaj się suchej lekcji historii. To przede wszystkim opowieść o ludziach młodych i starszych, rozdartych przez wojnę, ale silnych dzięki miłości, przyjaźni i właśnie nadziei. Główni bohaterowie, chociaż żyją w czasach, które były jednym wielkim chaosem i zagrożeniem, nie przestają marzyć o normalnym życiu. Ich uczucia, lęki i wybory są bardzo autentyczne i można się z nimi utożsamiać, nawet jeśli nasza rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Styl Edyty Świątek jest lekki, ale nie banalny. Autorka pisze obrazowo, z wyczuciem emocji i ogromnym szacunkiem do tematu. Sprawia, że czytelnik naprawdę czuje emocje bohaterów, klimat tamtego świata i sytuacji, w których się znaleźli. Z jednej strony pokazuje brutalność wojny, z drugiej ogromne ciepło, jakie potrafią dać sobie ludzie nawzajem. W tej książce nie brakuje trudnych momentów, ale też nie brakuje wiary w człowieka. Alina ledwo uchodzi z życiem po ataku zbójców. Ratuje ją Eustachy, co sprawia, że zaczyna postrzegać go nie tylko, jako sojusznika, ale być może jako kogoś znacznie ważniejszego. Uczucia i wdzięczność mieszają się w jej sercu, ale są trudne do zdefiniowania. Po burzliwych wydarzeniach bohaterowie opuszczają Dolinę Pustelnika i osiedlają się w Sandomierzu. Eustachy podejmuje pracę w urzędzie, a wraz z Aliną oferują schronienie Marcjannie i jej dziecku. Jednak przeszłość nie daje o sobie zapomnieć odkrycie szczątków młodego Bożydara, wywołuje wstrząs w rodzinie, a pogrążony w żałobie właściciel piekarni chce sprzedać zakład. W tym momencie Eustachy staje przed trudnym wyborem, który może zmienić ich życie. Tymczasem Alina zastanawia się, czy prawdziwa miłość może przyjść późno, jak cichy, niespodziewany gość. A co, jeśli ten moment już minął i uczucia Eustachego nigdy nie zostaną odwzajemnione? To nie jest tylko historia z przeszłości to także przypomnienie, że dobro, empatia i wewnętrzna siła są ponadczasowe. Choć tematyka może wydawać się „dorosła”, książka jest napisana tak, że spokojnie można ją polecić młodzieży od około 13-14. roku życia wzwyż. To świetna lektura dla każdego, kto lubi, gdy książka zostawia po sobie coś więcej niż tylko rozrywkę refleksję, emocje i poruszenie. I tak zdarzyło mi się uronić łzę (albo kilka), bo nie da się przejść obojętnie obok losów bohaterów, którym kibicujesz z całego serca. „Serca żyjące nadzieją” to piękna poruszająca i potrzebna książka. Dla każdego, kto chce poczuć coś więcej niż tylko przyjemność z czytania. Dla tych, którzy lubią historie z duszą. I dla wszystkich, którzy wierzą albo chcą znów uwierzyć, że nadzieja naprawdę umiera ostatnia.