Taming 7 - Chloe Walsh

Wszyscy nosimy jakieś maski, aby dostosować się do otoczenia, sytuacji i tym podobne. Jednak gdy pozory przylegają do nas zbyt mocno i poza, którą przybraliśmy, by oszukiwać wszystkich wokół staje się dla świata realna, robi się niebezpieczne, bo stąd już tylko krok od utraty własnej tożsamości. A to, w połączeniu ze skrywanym wewnętrznym bólem, przepis na katastrofę. Gibsie to szkolny klaun i nikt chyba nie widział go w złym humorze. Rzuca żartami, nie bierze niczego na poważnie, a z jego ust często wydobywa się stek bzdur. Dzięki najlepszemu przyjacielowi gra w rugby, choć nigdy nie upatrywał w tym sporcie profesjonalnej kariery. W szkole radzi sobie średnio, ale jak wszystkim co go dotyczy zdaje się tym nie przejmować. Nie przepada za swoim ojczymem i przebywaniem w domu, o wiele lepiej czuje się u swojej przyjaciółki. Bo to Claire, jako jedyna, zdaje się widzieć przebłyski prawdziwego Gerarda. Claire nie bez powodu jest nazywana słoneczkiem – emanuje optymizmem, pozytywnym spojrzeniem na życie i często określa wszystko przedrostkiem 'super'. Miewa szalone pomysły, ale w tym wariactwie idealnie odnajduje się ze swoim przyjacielem od najmłodszych lat, Gibsim. To on też jest ojcem jej kocich dzieci, to on spędza z nią większość nocy – w platoniczny sposób. Jednak dla Claire ta relacja jest najistotniejsza, a miłość, która się z niej zrodziła nie do zniszczenia. Tylko czy uda jej się przebić przez wznoszone skrupulatnie przez lata mury Gerarda? „Taming 6” to książka, na którą bardzo czekałam, bo właśnie Gibsie, jako postać poboczna, zawsze przykuwał moją uwagę w poprzednich tomach, ale też często rozświetlał swoją obecnością sceny, w których się pojawiał. Miałam wobec tej książki wysokie oczekiwania, a Autorce udało je nawet przekroczyć, co mówi samo za siebie. W tej pozycji jest wszystko – świetny humor, ciekawie zarysowane postaci młodych ludzi, ogromna trauma, tajemnica z przeszłości, która wybucha niczym największy ładunek, czysta i niczym niezmącona miłość oraz przyjaźń, o którą warto walczyć. Walsh stworzyła świat tak realny, jakby Ci bohaterowie istnieli naprawdę, żyli w Ballylagin i krok po kroku opowiadali nam swoje trudne historie, walcząc z problemami, które ich dotknęły. Nie unika trudnych tematów, pokazując walkę z uzależnieniem, z żałobą, z chorobami psychicznymi, czy wykorzystaniem i porusza tym do szpiku kości, oddając w ręce czytelnika powieść szalenie emocjonalną. Ona wywoła łzy – wściekłości i rozpaczy, niejednokrotnie przywdzieje na naszych twarzach uśmiech, miejscami rozczuli, a całokształtem zwyczajnie powali na kolana. To zdecydowanie najlepsza część serii, choć przecież poprzednim tomom naprawdę niczego nie brakowało. Wyjątkowa pod każdym względem i zdecydowanie warta poznania- ja jestem nią zachwycona.. Gorąco polecam!