Pani na wrzosowisku T.2 Ostatni nokturn - Lucyna Olejniczak

Zanim rozpoczęłam czytać drugi tom z cyklu: Pani na wrzosowisku pt.'' Ostatni nokturn'' musiałam powrócić na moment do pierwszego tomu cyklu: Pani na wrzosowisku pt. ''Preludium'', aby przypomnieć sobie, jakie wydarzyły się losy rodzinie Bielskich i czym się kierowali, podejmując szybkie i niełatwe dla nich decyzje. Z ogromnym zainteresowaniem obserwowałam, jaki będzie dalszy ciąg zdarzeń Elizy, wujka Karola, uratowanej wspólnie ze studentem medycyny Markiem Spencerem sieroty Nelly, brata Stanisława i wielu innym drugoplanowym bohaterom zapamiętanych bardziej lub mniej rodzeństwu Bielskim. Drugi tom z cyklu: Pani na wrzosowisku pt.'' Ostatni nokturn'' autorstwa Pani Lucyny Olejniczak należącej do gatunku literackiego jest powieścią stanowiącą uzyskanie wielu odpowiedzi na zadane przeze mnie nieco wcześniej i dotychczasowe pytania, które wzbudziły u mnie jako czytelniczki sposoby docierania do prawdy, czy można, być szczęśliwym dążąc, do spełnienia marzeń uciekając od trudnej przeszłości, która lubi niespodziewanie się ponownie pojawić w najbardziej nieoczekiwanych momentach życia, które rozpoczyna, się na nowo zapominając o niej. Nie podobało się traktowanie dzieci przebywających w sierocińcu przez panie dyrektorki, aby we wczesnym wieku poznały smak dorosłości poprzez pracę. Wzbudzało to we mnie niechęć do ich nietaktownych zachowań wobec dzieci i braku szacunku dla nich. Uważam, że wątek sierocińców był jak dla mnie mało przedstawiony. Brakowało mi w nim więcej szczegółowości na temat pracy wychowawczej. Być może zyskałby umie większą aprobatę i zrozumiałabym, skąd czerpano wzorce na to, dlaczego dzieci są tak nie dobrze wychowane. Krok po kroku analizowałam zachowanie Elizy i nie zawsze byłam jej przychylna. Z czasem przewidziałam podczas wnikliwej jej obserwacji, jaka będzie występowała u niej reakcja na niespodziewane sytuacje, które są zaskoczeniem, bo nie zawsze można, wybrnąć z nich tak jakby się chciało odpowiednio. Wszystko uzależnione jest od czasu, spojrzeniu, jak ma się wyjść z twarzą po niełatwych do pokonania przejściach, w których uczestniczyło się mimo woli. Postanowiłam dać Elizie szansę, bo wiem, że jak każdy z nas zasługuje na to, aby odkrywała pozytywne blaski i cienie życia będącego nie zawsze idealnego. Powieści pt.''Ostatni nokturn'' nie czyta się szybko. Trzeba być bardzo czujnym, aby wychwycić, na czym głównie zależy każdemu z występujących bohaterów: pokonaniu słabości, czy jednak na ciężkiej pracy, miłości, zainteresowaniach, pieniądzach, a może sławie? Miłe spędziłam czas poznając twórczość Pani Lucyny Olejniczak.

„Ostatni nokturn” to druga część serii Pani na wrzosowisku, napisanej przez Lucynę Olejniczak, która przypadła mi do gustu, już od pierwszego tomu! W tym tytule poznajemy dalsze losy Elizy Bielskiej, a także jej brata Stanisława. Kobieta po przeprowadzce do Londynu wciąż nie do końca potrafi się tam odnaleźć. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy Eliza traci pracę nauczycielki gry na fortepianie u zamożnej hrabiny, a jej wuj bankrutuje. Jej życie nie jest usłane różami, a na domiar złego uratowana przez nią Nelly ucieka bez śladu, a spotkanie z bratem, który mimo przyjazdu do Londynu starał się jej unikać, wzbudza wiele znaków zapytania. W tym wszystkim Elizie udaje poznać się młodego kompozytora, który jest jej nadzieją na miłość i szczęśliwe życie. Kobiecie w końcu zaczyna się układać w uczuciach, co daje jej pewną ostoję w życiu, niemniej jednak ostoja ta ma niebawem runąć, a wszystko za sprawą rodzinnych tajemnic z przeszłości. Nie chcę zdradzić za dużo, bo mogłoby to popsuć przyjemność z czytania, niemniej jednak autorka w tej części wplotła w powieść również wątek kryminalny, podejrzanych i ofiary. Jest to bardzo ciekawy zabieg, który w znacznym stopniu urozmaicił, i tak ciekawą już fabułę. Połączenie gatunków w tym przypadku dla mnie wyszło świetnie, bo autorka nie skupiła się wyłącznie na obyczajowej części powieści, ale znajdziemy tutaj nieco kryminału, romansu, a i historii nam nie zabraknie. Cała seria skradła moje serce i czyta się ją fantastycznie, ale jak autorka mogła czytelnika zostawić z tyloma pytaniami, każąc czekać na kolejną część! Mam tylko nadzieję, że nie będziemy musieli czekać zbyt długo i już niebawem w moje ręce wpadnie kontynuacja! Serdecznie polecam, ale koniecznie z zachowaniem odpowiedniej kolejności czytania!

Eliza Bielska mieszkająca w wiktoriańskiej Anglii mierzy się z problemami jakie dotknęły jej bliskich. W dodatku próbuje pomóc Nelly, dziewczynce, którą obiecała się zaopiekować. Spotyka także ukrywającego prawdziwą tożsamość brata, a w momencie beznadzieji odnajduje coś jeszcze. Miłość...ale i tutaj napotyka na pewne niedopowiedzenia i tajemnice. Ponownie, z wielką przyjemnością zanurzyłam się w klimat Anglii XIX wieku. Mroczny, duszny od mgieł i biedy, w prawdziwie gotyckim klimacie. Autorka stworzyła powieść obyczajową z wątkami romansu i kryminału . Bohaterka, znana już z wcześniejszego tomu, Eliza nabywa wiele nowych doświadczeń by ostatecznie odnaleźć miłość. Ale i tam jako pani na wrzosowiskach powoli odkrywa tajemnice, o których nie każdy chce mówić...tylko dlaczego? To już zapewne historia na nowy tom. Powieść jest ciekawa, miejscami mrożąca krew w żyłach, czasami powodująca szybsze bicie serca. To historia nie tylko Elizy ale też jej brata który wpada w szpony hazardu, a te bywają bardzo niebezpieczne. Przedstawia także problem wyzyskiwania i ciężkiej pracy dzieci co jedynie u Elizy budzi sprzeciw, pozostali nie widzą w tym niczego złego. Książka zostawia czytelnika w takim miejscu, że nie pozostaje nic innego jak tylko czekać na dalsze losy bohaterów.