Not Pretending Anymore - Penelope Ward, Vi Keeland

Podjęcie decyzji o tym, z kim dzielić przestrzeń życiową, nie należy do najłatwiejszych. Choć posiadanie współlokatora to nic nadzwyczajnego, trzeba jednak dobrze i mądrze wybrać takiego człowieka – w końcu liczne historie o niezbyt udanych współmieszkańcach nie wzięły się znikąd, a coraz częstsze castingi na tę rolę przestają kogokolwiek dziwić. Ale co, gdy los podsuwa nam kogoś idealnie nieidealnego? Molly jako początkująca pielęgniarka nie może liczyć na wystandaryzowane godziny pracy. Niemniej i tak uwielbia swój zawód, a chodzenie do szpitala to dla niej także przyjemność z uwagi na widok doktora, w którym skrycie się podkochuje. To kobieta z głową na karku, która chciałaby poukładać swoje życie uczuciowe. Na barkach nosi żal do swojego ojca, zwyczajne troski dnia codziennego i problemy ze znalezieniem współlokatora. A idealny kandydat na pokój okazuje się mieć okrutną wadę…- jest mężczyzną. Declan jest w Chicago tylko przejazdem z uwagi na zobowiązania zawodowe i po skończonym projekcie chce wrócić do Kalifornii, gdzie ma rodziców i starsze siostry. Urzeka usposobieniem do życia i ludzi, wydaje się emanować dobrą energią i zaraża uśmiechem, a to w zestawieniu z jego wyglądem zewnętrznym sprawia, że trudno mu się oprzeć. Do tego ma naprawdę ogromne serce i nie waha się wyciągnąć pomocnej dłoni do nikogo. Choć sam beznadziejnie podkochuje się w koleżance z pracy cierpliwie czeka na lepszy czas, by dostać u niej swoją szansę. I chociażby dlatego wie, że jest doskonałym kandydatem na współlokatora dla Molly. „Not pretending anymore” to powrót do klimatów mojego ukochanego duetu, które tak cenię od lat. Ostatnio ich książki odrobinę mnie zawodziły i nie ukrywam, że po różnych opiniach oraz własnych doświadczeniach nieco obawiałam się tej pozycji, jednak na szczęście tym razem Vi i Penelope absolutnie trafiły w mój gust. I choć fabuła oparta na motywie współlokatorów nie jest zbytnio odkrywcza, to poprowadzenie tej historii, jak i wątki poboczne sprawiły, że odbiega od schematycznego, typowego romansu – i choć zakończenie jest oczywiste dla czytelnika to nie odbiera to ani krztyny emocji z lektury, a to mówi samo za siebie. Ba, zdarzyło mi się w kilku miejscach uronić parę łez i co do mnie zupełnie niepodobne zrobiłam to nawet przy epilogu, a jakiekolwiek wzruszenia podczas lektury są u mnie rzeczą dość niecodzienną. A to wszystko za sprawą realnej kreacji bohaterów – nieidealnych, noszących w sercu blizny, ale i nadal lekko krwawiące rany, próbujących gonić za ideałami i wątpiących momentami i w siebie i we własne uczucia, nieco zagubionych. I choć były momenty, że miałam ochotę nimi potrząsnąć to z drugiej strony ich wątpliwości i rozterki były doskonale umotywowane, a dzięki licznym opisom ich wewnętrznych emocji nie miałam problemu by ich zrozumieć. Dużym atutem są też tematy, które zostały wplecione w fabułę dotyczące wybaczenia, konsekwencji rozwodów, trudów, z jakimi trzeba się mierzyć w relacjach, chorób psychicznych, nowotworów czy żałoby. Żadna z tych kwestii nie jest oderwana od rzeczywistości, wielu może w nich odnaleźć cząstkę siebie, a są one podjęte w sposób mądry i co najważniejsze skłaniający do refleksji. A miłość? Ta została ukazana tu szalenie przekonująco, kwitnąc na mocy przyjaźni i bezdennego wsparcia, oferując czytelnikom uczucie wartościowe i dojrzałe. I takich książek mojego kochanego duetu chcę więcej, a Wam ogromnie ją polecam!