Krzyki (bez)nadziei - Aleksandra Kruk

Książka napisana w formie pamiętnika teraz już dorosłej Kamili. Znajdują się tu wspomnienia, wiersze, listy oraz monologi z samą sobą. To przepełniona bólem i poczuciem niesprawiedliwości opowieść dziecka, które nigdy nie poczuło miłości matki, pojawiającej się od czasu do czasu. Wychowało się przy ojcu alkoholiku i siostrze materialistce. Jedynie babcia jak umiała i tyle na ile mogła o nią dbała, jednak odeszła zaraz po ojcu... Bardzo głębokie przemyślenia, znajdziecie tu wątek prób samob#jczych, utraty bliskich, braku miłości zwłaszcza tej rodzicielskiej, przemocy psychicznej i uzależnień. To bezgłośne wołanie o pomoc dziecka, nastolatki, kobiety chowajacej się za ścianą ułudnej wesołości. Lektura niesamowicie potrzebna zwłaszcza rodzicom, otwierająca oczy na coś o czym nawet nie zdajemy sobie sprawy. Jako dorośli często zmagamy się z problemami nie okazując tego na zewnątrz, ale nie przyszło nam do głowy,że i dzieci potrafią zrobić to samo. To również książka ku przestrodze, aby nic nie brać za pewnik i zamiast wgapiać się bezmyślnie w ekrany zacząć przyglądać się własnemu dziecku. Usiąść, porozmawiać...nie oceniać, nie krytykować ale wesprzeć i spróbować pomóc. Zadanie trudne aczkolwiek nie niemożliwe, a bardzo prawdopodobne iż taka chodźby krótka chwila współodczuwania zmieni komuś tragiczny finał życia... Pomimo ogromu bólu zawartego w tej książce, jest i jakaś maleńka iskierka nadziei. Debiut literacki autorki, na pewno inny od tych mi znanych ale...świetny i wart każdej minuty. Czytajcie, zatrzymajcie się i zastanówcie...póki nie jest za późno