Memphis - Rodolphe, Bertrand Marchal

„Memphis” to komiks, który z pozoru zabiera nas do sennego, nostalgicznego miasteczka w stanie Tennessee, by chwilę później wciągnąć w wir niepokojących tajemnic i pytań o naturę rzeczywistości. Stworzony przez francuskiego scenarzystę Rodolphe’a i walońskiego rysownika Bertranda Marchala, ten frankofoński thriller łączy elementy science fiction, kryminału i opowieści noir, oferując czytelnikowi podróż pełną napięcia i zaskakujących zwrotów akcji. Fabuła skupia się na dwóch dziennikarzach, Louisie i Roosie, którzy prowadzą spokojne życie w Memphis, miejscu, które wydaje się uwięzione w kapsule czasu lat 60. XX wieku. Stare samochody, brak smartfonów i wszechobecny klimat retro tworzą iluzję sielanki, którą przerywają subtelne, ale coraz bardziej niepokojące anomalie. Louis spotyka kobietę łudząco podobną do swojej byłej narzeczonej, która go nie rozpoznaje, a Roos, specjalista od paranormalnych zjawisk, dostrzega dziwne znaki w otaczającym świecie. Wraz z atrakcyjną stażystką Kate zaczynają drążyć temat, odkrywając, że ich idylliczne miasteczko skrywa mroczne sekrety. Rodolphe mistrzowsko buduje atmosferę tajemnicy, stopniowo odsłaniając kolejne warstwy intrygi. Historia przypomina połączenie „Archiwum X” z „Truman Show”, gdzie każdy detal – od zmieniających się budynków po urywające się autostrady – każe czytelnikowi kwestionować rzeczywistość. Tempo narracji jest spokojne, momentami wręcz powolne, co może nie każdemu przypaść do gustu, ale idealnie wpisuje się w konwencję „slow-burner”. To opowieść, która hipnotyzuje, zmuszając do uważnego śledzenia szczegółów i snucia własnych teorii. Zakończenie, choć nie przełomowe, jest satysfakcjonujące i zostawia przestrzeń do refleksji nad naturą prawdy i iluzji. Wizualnie „Memphis” to perełka. Bertrand Marchal oddaje klimat lat 60. z niezwykłą dbałością o szczegóły – od mody, przez architekturę, po subtelne nawiązania do popkultury tamtej ery. Jego kreska, charakterystyczna dla klasycznych komiksów frankofońskich, łączy elegancję z nutą niepokoju, a stonowana kolorystyka podkreśla nostalgiczny, ale i mroczny nastrój opowieści. Postacie są wyraziście narysowane, a samo Memphis staje się niemal pełnoprawnym bohaterem komiksu, z jego klubami, fabrykami i pustymi drogami na obrzeżach. Bohaterowie są dobrze skonstruowani – Louis, bardziej wyluzowany i sceptyczny, kontrastuje z Roosem, entuzjastą teorii spiskowych, co wprowadza do fabuły lekki humor i dynamikę. Kate, choć momentami wydaje się dodatkiem dla pikanterii, wnosi do śledztwa świeżą perspektywę. Relacje między nimi są autentyczne, a ich interakcje napędzają fabułę, nie przytłaczając jej. „Memphis” nie jest komiksem dla tych, którzy szukają szybkiej akcji czy epickich kosmicznych przygód. To historia dla miłośników subtelnych thrillerów, gdzie napięcie budowane jest przez atmosferę i detale, a nie efektowne twisty. Jeśli lubicie opowieści, które zmuszają do zadawania pytań i bawią się granicą między rzeczywistością a fikcją, ten komiks was nie zawiedzie.