Lekcje chemii - Bonnie Garmus

„Lekcje chemii” to jedna z tych książek, które trudno odłożyć, a jeszcze trudniej o nich zapomnieć. Gdybym robiła czytelnicze podsumowanie roku, to na pewno znalazłaby się na nim bardzo wysoko. Bonnie Garmus napisała historię mądrą, wzruszającą, okraszoną humorem, w której świat nauki kreśli jako miejsce bliskie każdemu człowiekowi, a jednocześnie surowe w ocenie kobiet. Akcja rozpoczyna się w połowie lat 50 XX wieku, kiedy kobiety mogły studiować, ale w świecie nauki były traktowane jako nadające się co najwyżej do roli sekretarek. W takim właśnie świecie żyje Elizabeth Zott, piękna, młoda chemiczka, która chce być traktowana poważnie, z szacunkiem i potrafi powiedzieć: „Nie, nie zrobię kawy. Chcę przeprowadzić eksperyment”. Jej życie nie było i nadal nie jest łatwe, mimo to nigdy nie traci wiary w sens swojej pracy i robi swoje, odmawiając życia według cudzych reguł, za co płaci wysoką cenę. Jej partnerski związek z Calvinem Evansem, zamkniętym w sobie samotnikiem, pamiętliwym geniuszem, jak na tamte lata jest bardzo nietypowy. Ich relacja opiera się na wzajemnym szacunku, wspólnej pasji i intelektualnym połączeniu. Żyją razem, pracują razem, dzielą laboratorium i pasję do nauki. On wspiera jej niezależność, ona akceptuje jego ekscentryczność i emocjonalne rany przeszłości. Związek pary nie trwa długo, ale ma ogromny wpływ na całe życie Elizabeth. Traci ukochanego, w tym samym momencie dowiaduje się, że będzie musiała zmierzyć się z rolą matki, którą nigdy nie chciała być, a później jeszcze pracę w Instytucie Badawczym Hastings. Przez przypadek trafia do telewizji, gdzie zostaje prowadzącą programu kulinarnego, który szybko staje się czymś znacznie więcej. Wbrew oczekiwaniom, Elizabeth nie uczy jedynie gotowania, lecz pokazuje kobietom, że zasługują na szacunek, wiedzę i spełnienie własnych ambicji. Bo jak mówi "CHEMIA TO ZMIANA". W moim odczuciu wszyscy bohaterowie wydają się autentyczni do szpiku kości, od genialnej Elizabeth, po jej córkę Madeline, której dziecięca szczerość i rezolutność potrafią rozbroić nawet najbardziej skamieniałe serce. To właśnie mała Mad ze swoim przenikliwym umysłem i odwagą w zadawaniu trudnych pytań kradnie show. Pewnie wielu czynników zastanawia się, czy takie dzieci istnieją naprawdę, ale dla mnie to fikcyjne dziecko jest bardzo realistyczną postacią. Pełnoprawnym bohaterem powieści jest też pies, o wdzięcznym imieniu Szósta Trzydzieści, który nie tylko im wiernie towarzyszy, ale też uczy się ludzkiego języka, obserwuje świat z niezwykłą wrażliwością i rozumie więcej, niż niejeden człowiek. Jego narracyjne fragmenty mnie zaskoczyły, ale wnoszą wiele refleksji do narracji. Autorka pokazuje, że kobieta może być jednocześnie naukowczynią, matką i inspiracją dla innych, bez potrzeby rezygnowania z żadnej z tych ról. Łączy lekkość stylu z poważnymi tematami od nierówności płci, przez przemoc domową, samotne macierzyństwo, patologie w kościele katolickim, po potrzebę bycia sobą w świecie, który tego nie ułatwia. Choć od czasów, w jakich żyły bohaterki powieści minęły dekady, problemy, z jakimi się borykały, wciąż nie straciły na aktualności. Dziś również dotykają wielu kobiet. Muszę przyznać, iż niektóre z ich doświadczeń są mi aż nazbyt znajome. W swojej krótkiej zawodowej karierze spotkałam niejedną kobietę, która mogłaby być pierwowzorem panny Frask – chłodną i niezbyt życzliwą. "Lekcje chemii" to jednak nie tylko historia o ograniczeniach, lecz także o odwadze do bycia sobą i wierze, że zmiana, choć trudna jest możliwa. Z całego serca polecam Wam tę książkę.