Dzieci czasu - Adrian Tchaikovsky

Moje pierwsze zetknięcie z tym autorem, a do zakupu skłoniła mnie piękna okładka. To już zresztą norma dla wydawnictwa Vesper które bardzo sobie cenę - pięknie ilustrowane książki w twardej oprawie, dodawane klimatyczne zakładki - no i póki co nie trafiłem na słabą pozycję z ich wydawnictwa. Ale do rzeczy - fabuły książki nie będę streszczał a skupię się na moich odczuciach: z pewnością jest to książka którą mogę polecić wszystkim fanom książek science-fiction, jednak nie jest to książka dla osób które cenią sobie szybką akcję, dużo wybuchów i mnóstwo zwrotów akcji. Książka opowiada historię z dwóch perspektyw: ludzi którzy szukają miejsca w kosmosie gdzie mogliby się osiedlić po tym jak Ziemia została zniszczona, i pająków które za sprawą nanowirusa szybko wznoszą się na kolejne szczeble ewolucji i tworzą własną niepowtarzalną cywilizację. Akcja toczy się dość powoli ale lektura bardzo wciąga, szczególnie dobrze czyta się historię pająków i ich zmagania z przetrwaniem na planecie gdzie nie są jedynymi inteligentnymi stworzeniami. Mamy więc ich wojnę z mrówkami, walkę z tajemniczą chorobą itp. Autor w bardzo ciekawy sposób pokazał jak inna może być cywilizacja wywodząca się z innego gatunku, a jednocześnie mierząca się z podobnymi do ludzi problemami, np. z nierównościami społecznymi czy kruchością norm społecznych w obliczu pierwotnych instynktów. Książka nieubłaganie zmierza do konfrontacji ludzi z pająkami, która zajmuje niewielką część całej fabuły. I to właśnie z zakończeniem książki miałem jedyny problem, bo co prawda wszystko zostało zgrabnie wytłumaczone i wydaje się logiczne, jednak ja osobiście kibicowałem innemu zakończeniu i przez to czuję się nie do końca usatysfakcjonowany. Mimo tego drobnego zgrzytu całym sercem zachęcam do lektury, a za zachętę niech świadczy fakt że książkę przeczytałem w rekordowym tempie i zarwałem noc żeby poznać zakończenie, mimo że musiałem następnego dnia wstać rano do pracy. I nie żałuję :)