Dzieci jednej pajęczycy - Olga Niziołek

"Dzieci jednej pajęczycy" przenoszą nas do świata Aglomeracji, gdzie cywilizacja próbuje utrzymać się na powierzchni zacieśniającej swe kręgi pustyni. Pozornie nowoczesny świat, a walczący o każda kroplę wody ukazuje kilkoro bohaterów z różnych warstw społecznych, którzy na swój sposób usiłują zbudować nowe życie... Jest to antyutopijna historia na pograniczu postapokalipsy ekologicznej, która ukazuje intrygujący świat, będący mieszaniną znanych nam kultur, umieszczony w ponurej wizji futurystycznej. Dylematy społeczne i polityczne, mające na celu zapobieganie nieuchronnej katastrofie, intrygi u władzy, tajemnicza boginia i zastanawiające "rozmowy" z tajemniczą Boginią nowej religii, które udostępniane są przez pająki - nie można tu odmówić kreatywnego pomysłu autorce, która stworzyła wielce zaawansowaną przestrzeń zdarzeń. Ze sporym zaciekawieniem wgryzałam się w specyfikę funkcjonowania ludzi i struktur, a wizja zagłady i niepokojące kroki czynione, by jej uniknąć, wywołały nawet ciarki (np. to, co zrobiono ze zwierzętami) Szybkie rozdziały, będący rotacyjnymi przeskokami z perspektywy różnych bohaterów, budują wartką dynamikę akcji (aczkolwiek momentami tylko dla mnie nieco zbyt przegadaną u niektórych postaci). Jest tu za to piękna kreacja warstwy językowej, historię czyta się momentami poetycko, momentami filozoficznie, a momentami fantastycznie, w płynnych przejściach między tym, co doczesne, a tym co należy do swoistego sacrum tej rzeczywistości. Pajecza sięć roztacza się nad bohaterami, wiążąc ich losy w sploty nierozerwalnej nici. Osoba u szczytu władzy wpływa na tych najbiedniejszych, a z kolei Ci maluczcy uparcie dążą do wyzwolenia na swój sposób. Niewinność dziecka przenika się z zepsuciem dorosłych, a na tym wszystkim cierpi nie tylko cywilizacja, ale i natura, która może odetchnąć dopiero, gdy w swoistym, katarktycznym oczyszczeniu pozbywa się ów niszczącego czynnika. Myślę, że to ciekawy debiut, który podejmuje ważne tematy w nietuzinkowej oprawie. Z pewnością nie pozostawia czytelnika obojętnym. Polecam